93- Gifts Part 4

Elisabeth PoV
Ik trok Leliël in mijn armen terwijl ik luisterde naar Freek die vertelde hoe hij haar had zien staren naar Venna en Jinx, waarna ze begonnen ruzie te maken. EN daarna had ze zitten staren naar Venna en Embry, maar toen die bleven lachen, stond ze boos recht en liep weg. Naar buiten naar ons, naar een plaats waar ze wel mensen kon laten ruzie maken. Omdat wij haar nog niet doorhadden. Wie zou er ook verwachten van een schattig lief meisje dat ze mensen kon laten vechten en ruzie maken, door te focussen op de mensen? Misschien niet echt een goeie gave.
‘Dus jij hebt een gave om mensen tegen elkaar op te zetten?’ mompelde ik tegen het meisje in mijn armen. Ze had er geen probleem mee dat ik haar in mijn armen nam, ik denk dat dat hetgene was wat ze eigenlijk al een tijdje wou; iemand die haar de hele tijd vast hield en knuffelde.
‘Het is geen gave. Het is niet leuk, als ik kijk naar mensen dan worden ze boos op elkaar.’ Zei ze zacht.
‘Het is gewoon omdat je niet weet hoe je het moet controleren.’ Mompelde ik zachtjes.
'Na een tijdje gaat het wel beter. Ik kan mijn gave ook niet controleren. Je moet er gewoon op leren letten.' murmelde ik stilletjes met mijn lippen op haar kruin. ze nestelde zich iets dichter tegen me aan. Embry, Venna, Jinx en seth kwamen naar buiten gelopen. Jinx leek plots te stoppen, ze herinnerde zich wat er gebeurd was laatst, toen ze dicht in de buurt van Leliël was. ik wou niet dat dit iets zou drijven tussen mijn kinderen, het leek me iets absuurd om elkaar voor te mijden. Ik wou niet dat mijn kinderen elkaar gingen mijden, het hoorde niet. Venna leek het met me eens te zijn. ze draaide zich naar haar zus om en glimlachte naar Embry.
'Je moet niet bang zijn van haar. Leliël is ons zusje.' zei ze op een mistieke toon, een beetje hypnotiserend.
Je zou het ook anders kunnen noemen... hoorde ik Edward denken, op reactie van mijn gedachten.
hmm, nu komt het typische; denk jij wat ik denk zinnetje dacht ik glimlachend. Edward rolde met zijn ogen, maar hij had een punt. Jinx glimlachte en kwam naar ons toe. ze glimlachte en neuriede een of ander opgewonden toontje, waarop ze danste, en trok Leliël met haar mee in een of ander dansje. De meesten onder ons lachten en klapten; Venna kwam er ook bij. En Embry en Seth, lichtjes onder dwang, maar dat leken ze niet erg te vinden. Jinx trok Freek en mij mee, en het duurde niet lang voor Nessie en Jake ook heel erg enthousiast meededen.
ik wou dat Felix dit zou kunnen zien bedacht ik me. ik wist niet waar het vandaan kwam, ik had in geen tijden meer aan hem gedacht... denk ik. Felix wou me niet helpen om mijn kinderen te houden, en zie hoe liefelijk ze nu waren. Maar ik miste hem nog steeds, en de aanwezigheid van al die perfecte voor elkaar gemaakte koppeltjes hielp er niet echt bij. ik zou bijna jaloers worden op mijn eigen dochters en zonen. Hoe erg was dat niet? Jaloers zijn op het geluk van je kinderen.
Misschien is het tijd voor mama om haar hart te volgen, nu haar kinderen bijna volwassen zijn... hoorde ik edward. Hij had waarschijnlijk eerst mijn naam in zijn hoofd geroepen om mijn aandacht te krijgen, het leek alsof een deel van mijn hersenen onwillekeurig rekening hield of mensen aan mij of mijn naam dachten, en dat leek me een beetje heel erg verkeerd.
de eerste weken zijn verschrikkelijk, maar daarna kan je je afsluiten, je doet het goed... voor een beginnelingetje het begon erg normaal te voelen om Edwards stem in mijn hoofd te horen, om te communiceren zonder dat iemand het ook maar wist.

toen het begon later te worden, gingen we naar binnen. Jinx zat op een koekje te knabbelen dat ze van Embry gekregen had; hij gaf haar altijd alles wat ze wou.
'Embry, mag ik een koekje?' vroeg ze op haar hoge, kindertoontje. ik keek vanuit mijn ooghoek naar hen terwijl ik met mijn hand over Leliël haar hoofdje wreef, en Venna aan de andere kant tegen me aan lag. Akshay en Sacha probeerden Jasper en Emmett te irriteren tot ze met hen wilden vechten, maar op een of andere manier konden die twee oudste hen wel inhouden.
'Nee, kleine meid, je hebt er al een gehad.' zei Rosalie. Ze wou de kleintjes alles geven wat ze wilden, maar hield het wel gezond. ik lette niet goed op en even later wou ik dat ik het wel had gedaan, want plots draaide Rose zich om en kwam een seconde later terug met een koek in haar hand.
'Alsjeblieft, Jinx.' zei ze zacht. Ik legde Leliël rustig neer en ging naast haar staan, een beetje verbaast door de ommezwaai.
'Rose, je zei net nee.' herinnerde ik haar terwijl ik (heel erg gemeen) het koekje afpakte. Jinx keek me aan met een pruillipje en raakte mijn hand aan met haar handje.
'Alsjeblieft mama?' vroeg ze zachtjes. Ik was erg geneigd om haar het koekje te geven, ze had er nog geen gehad...
ik knipperde met mijn ogen, hoe kon ik me zo laten... beïnvloeden..