Laatste deel hoofdstuk 1: de briefjes

toen ik met lorenzo de gang door liep hoorde ik achter me in de eetzaal hoorde ik mitch en xavier ergens over discuseren, maar ik kon niet verstaan waar ze het over hadden.ik wist nog steeds niet waar nadia was tijdens het ¨spoed vergadering¨ gezijk.waat was nadia eigenlijk tijdens het ontbijt vroeg ik maar aan lorenzo.ooow zij had geen zin in dat gezijk van ons grapte hij, maar op zijn gezicht stond een hele andere uitdrukking, een verdrietige. voor dat ik het wist waren we in een kamer met alleen maar boeken aan alle muren en in het midden stond een grote houte ronde tafel. hoe kan iemand nou al deze boeken gelezen ik zal het zelf nog niet halen bij twee van deze boeken dacht ik bij me zelf. we liepen naar de tafel en ik ging aan de ene kant zitten en lorenzo ging tegen over mij zitten. hij drukte op een rode knop en oppeens was daar een groot hologram in de vorm van de wereld. je weet waar je heen word gestuurd zei hij zonder emotie en zoomde in op boston, en dan mijn oude huis. oke, je gaat naar de achtertuin van je oude huis, want we verwachten dat hij daar jou zou opwachten. de rest van de dag legde hij alles uit wat ik moest weten, maar ik heb meer dan de helft niet onrhouden. aan het einde van de dag zei hij dat ik morgen na het ontbijt met xavier mee moet om de wapens en vechtkunsten te bespreken en te trainen.voor dat ik weg ging kreeg ik een plattegrond van het huis. het was echt huge, het gebouw had vier verdiepingen hoog en een kelder. een eteage had meer dan 50 kamers en honderde gangen echt een dolhof!

ik liep met de plattengrond naar mijn kamer. ik draaide het slot van mijn kamer open enging gelijk naar de badkamer om lekker een bad te nemen want ik was uitgeput! na een iets te heet bad, was ik een beetje duizelig. ik pakte een zwarte skinny jeans uit de kast en een witte trui(s´avonds was het hier kouder dan je zou denken) ik deed mijn wit met zwarte adidas sneakers aan, kamde mijn haar en liep naar de eetzaal. ik liep door de gang net voordat ik naar binnen wou gaan tjecte ik mijn uiterlijk in de spiegel. ik zag recht voor mij weer een briefje hangen.ik pakte het briefje en vouwde het voorzichtig open bang voor wat er op zou staan las ik de brief:

liefe alex
mijn plannen zijn verandert,
kom naar de dichtsbijzijnde bioscoop van boston.
zelfde tijd en als je slim bent kom je alleen,
en vertel je niemand over dit briefje,
en de briefjes die volgen,
liefs yush

ik stopte het briefje snel in mijn broekzak en liep naar de eetzaal. ik zag mitch stilletjes aan tafel zitten, en nadia en lorenzo waren aan het praten over de storm van vanmiddag dat het kwam door de stand van de planeten of zoiets.xavier zat een beetje in zichzelf te mompelen en heel snel te eten. ik ging zitten maar niemand leek mij op te merken. ik keek naar mart die alleen maar naar zijn eten zat te staren maar niks van at. ik was bezorgd om hem wat was er gebeurt, wat was er zo erg van wat er in de brief stond!?! ik at stilletjes mijn eten op terwijl ik eigenlijk niet zon honger had. toen zei nadia opeens ´ik had gelijk wat dit gedoe met iedereen doet, daarom wil ik er niks mee te maken hebben´. en ze liep boos de kamer uit, lorenzo liep achter haar aan. toen waren Mitch die nog steeds naar zijn eten aan het staren was, xavier die ondertussen was gestopt met eten, maar nog steeds aan het mompelen was. ik had er genoeg van om mitch zo verdrietig te zien, ik wou weten wat er aan de hand was! kan ik je even spreken onder vier ogen vroeg ik aan mitch. het duurde even voordat hij reageerde, hij knikte en liep me achterna.

we liepen naar zijn kamer en ik ging op zijn stoel zitten en hij tegen over mij op zijn bank. wat is er met je, wat is er zo erg van wat er in het briefje stond vroeg ik bezorgd. hij keek mij recht in de ogen aan, en ik smolt weer even in zijn diep blauwe ogen. yush diegenen die de briefjes aan jou heeft geschreven, en je ring heeft gestolen. dat is mijn tweeling broer!
ik keek hem geschrokken aan en vroeg:´hoe weet je zeker dat hij dat is?´
ik herkende zijn handschrift op het blaadje, de laatste keer toen ik hem zag was ik elf jaar oud. zei hij verdrietig. wat was er dan gebeurt waardoor je hem daarna nooit meer hebt gezien vroeg ik bezorgt. hij was even stil alsof hij moeite had om het te zeggen. na twee minuten zei hij:´ op een dag was mijn moeder laat thuis van werken en ze had geen tijd meer om boodschappen te doen want ze moest nog van alles regelen dus vroeg ze aan ons of wij boodschappen konden doen. toen we boodschappen hadden gedaan liepen we met volle tassen naar huis. yush woou een spelletje doen wie het eerste thuis was. we gingen rennen ik rende niet zo snel want ik had eieren en als die braken kon ik weer helemaal terug. hij rende heel hard de weg over en ik zag de auto aankomen en riep zijn naam. net toen hij achter om keek werd hij geschept door de auto. ik liep naar hem toe om te kijken of hij nog leefden, maar het was al te laat. ik storte huilend naast hem neer. een tijdje later kwam de ambulance en de politie en ze zeiden dat ik naar huis moest gaan om het aan mijn moeder te vertellen.

hij stopte met praten en keek naar buiten. en opeens zei hij:´blijkbaar is hij nooit echt dood gegaan´. ik ging naast hem zitten en vroeg:´waarom ben je dan al de hele dag zo stil?´ ik wil niet nog een keer iemand verliezen om wie ik geef, en ik heb zon voorgevoel dat er iets heel ergs gaat gebeuren! er gaat niks met mij gebeuren stelde ik hem gerust terwijl ik zelf ook wel wist dat de kans groot was dat er iets zou gebeuren, waarom zou hij me anders willen spreken in boston! mitch was nog niet helemaal overtuigd dus ik zei maar:´ xavier is bij mij en die is sterk genoeg!´ je weet maar nooit mischien komen ze wel met meer en daar zijn jullie twee niet tegen opgewassen. om hem gerust te houden kuste ik hem, hij kuste terug. na een tijdje kleede ik me om in een van zijn t-shirts, en we gingen slapen. ik sliep die nacht heerlijk op zijn borst.

toen ik wakker werd zag ik dat mitch mijn kleren aan het opruimen was. ik dacht opeens weer aan dat briefje van yush in mijn zak.ik sprong gelijk uit bed en zei:´ ik ruim het wel op´, maar het was al te laat want het briefje viel uit de broek zak precies in zijn handen. ik probeerde het briefje nog uit zijn handen te pakken, maar hij was het al aan het lezen. ik liet me zelf op bed zakken en wachte zijn reactie af. hij raakte weer in de zelfde trans als gisteren alleen deze duurde gelukkig maar een minuut. ik pakte het briefje uit zijn handen, tegen niemand zeggen hé! oke maar ik ga met je mee zei hij vastberaden. heb je wel dat briefje goed gelzen zei ik bot. of wil je de dood van mij en mijn zusje op je geweten hebben!! hij keek mij heel bezorgd aan. oe die viel niet goed, sorry had ik niet moeten zeggen verontschuldigde ik me en eerlijk gemeende excuses! ik heb al een idee zei hij opeens heel enthousiast, ik wacht in het gebouw er tegen over, en als er iets gebeurt dan ga ik er gelijk naar toe! hoe weet je dan dat er iets gebeurt zei ik droog. mijn gave is dat ik door alles heen kan kijken! oke en hoe wil je xavier zo gek krijgen dat je mee mag?! ik ga tien minuten later door de poort dan jullie. oke mischien moeten we het er dan maar op wagen zei ik een beetje onzeker. ik ging terug naar mijn kamer om nog even te douchen en wat trainings kleren aan te doen. ik deed een hooge paardenstaart in en liep rustig naar de eetzaal. ik had helemaal geen zin in vandaag die gast heeft echt een hekel aan, hoe kan ik dan in gods naam een hele dag met hem uithouden als hij alleen maar sjagerijnig kan doen! ik stapte de eetkamer binnen en zag dat alles verbrand was allen het hele huis behalven de slaapkamers!

ik keek op mijn mobiel en zag dat het nog een kwartier zou duren voordat het ontbijt zou beginnen. ik liep naar de resten van de keuken, maar ik zag xavier nergens. die altijd het ontbijt maakt zou nu toch wel hier moeten zijn. ik liep naar zijn kamer en klopte zacht op zijn deur. hij deed de deur open met een verward gezicht en zijn pyjama aan
(althans gewoon een afgezaagde trainingsbroek met t-shirt) hij vroeg sjaggie wat er was en ik zei droog dat alles was afgebrand. hij duwde mij opzij en rende richting de eetzaal. hij kwam niet terug dus ik ging kijken waar hij was. toen ik in de eetzaal stond zag ik dat er helemaal nisk aan de hand was, ik zweer allen zag er zo uit! volgens mij wordt ik hier geeeaaaak!!!
ik liep naar de openhaard om hem aan te steken want het was hier verdacht koud. maar toen zag ik weer een briefje liggen. ik pakte het uit de as en vouwde het open:

dit is het laatste briefje weez maar niet bang liefurd.
leuk hé, ik vind het wel wat hebben een afgebrand huis.
als je iets doet wat ik niet wil dan komt het huis er echt zo uit te zien inclusied de kamers.
veel liefd yush

ik draaide me om en opeens stond mitch voor me, blijkbaar had hij mee gelezen, want hij vroeg gelijk:´ wat bedoelt hij met een verbrand huis?´ toen ik net naat de eetzaal liep was alles verbrand behalven onze kamers. ik liep naar xavier om het hem te vertellen, maar toen ik een tijdje later terug liep was alles weer normaal! mischien moet je maar niet mee gaan zei ik treurig. maar als er iets gebeurt zei hij bezorgt, ik zal goed op mezelf passen dat weet je, en als je mee gaat brand het huis af en dan is iedereen dood! ik zal niet met mezelf kunnen leven als jou iets zou overkomen! zei hij en hij ging aan tafel zitten. ik liep naar de keuken waar xavier in zijn pyama aan het koken was. kom ik doe het wel zuchte ik. verbaasend genoeg had hij er niks op tegen en liep de keuken uit.

ik pakte het tosti ijzer en maakten 5 tosti´s, ik bakte nog 5 broodjes en zette wat thee en koffie op tafel. ik ging zitten en pakte een broodje. waar zijn nadia en lorenzo eigenlijk vroeg ik in het algemeen. die zijn buiten eten, ik kwam ze onderweg naar hier tegen. zei mitch. okey dan breng ik ze wel even het ontbijt, ik pakte het dienblad zetten het eten en drinken erop, en liep de kamer uit.

POV xavier
waarom moet ik me ook verslapen, dat is echt niks voor mij. nja dat ik de keuken uit was gestuurd door alex, ging ik naar mijn kmaer en me oom te kleden en nog geen 5 minuten later zat ik weer aan tafel. wat gaan jullie allemaal doen vroeg mitch toen alez de kamer uit was. ik keek verbaasd op en zei:´ we gaan kijken welk wapen het best bij haar past en welke vecht taktiek, daar zijn we denk ik 5 uurtje mee bezig, en daarna is ze verlost´ en je denk dat ze dan klaar is voor de missie zei mitch bezorgt. nee maar dit is het enige wat we kunnen doen in deze tijd, morgen gaat nadia haar helpen met make-upp,haar en kleding.
ik dacht dat nadia er niks mee te maken wou hebben zei mitch verbaasd.
ja klopt, maar dit wou ze wel doen.
mag ik mischien mee rijden tot aan de poort? vroeg mitch opeens.
ja hoor als alez het ook goed vind.

POV alex

ik liep met het dienblad opweg naar de tuin, ik nam een keer een andere weg want ik wou wel wat meer zien van het gebouw. ik kwam in een lange gang met allemaal portretten van mensen, op elk portret stond weer een ander persoon. ik liep verder tot dat mijn oog opeens viel om een portret van iemand die precies op mitch lijkt, alleen was de jongen op het schilderij elf jaar oud. ik liep dichter bij en keek links onder waar de naam stond. het was yush!! hoe kan dat yush zijn, hij ziet er zo onschuldig uit! nu snapte ik waarom al deze schilderijen hier hangen, het zijn de overledene van onze families. waar zouden de mijne hangen, ik liep verder, maarnergens iemand ,met mijn achternaam. ik stapte de tuin in en zag nadia en lorenzo op een kleedje zitten, wat waren ze eigenlijk een schattig stelletje. ik zette het dienblad voor hun neer en liep weer terug, want ik wou hun niet langer storen dan nodig was.

ik liep terug naar de eetzaal en zag dat mitch al weg was en xavier op het punt stond te vertrekken. ik pakte snel een tosti en liep achter xavier aan naar de sporthal. na een tijdje allemaal gangetjes doorgelopen te hebben kwamen we aan in de sporthal, het was kei groot en er stond alles wat je je maar kunt voorstellen! oke en wat gaan we allemaal doen vandaag vroeg ik enthousiast.
we gaan eerst kijken welk wapen en vecht taktiek het best bij je past daarna ga leren om met die dingen om te gaan zei xavier neutraal.
hoe gaan we dat doen?
je moet op dat blauwe rondje gaan staan die scant je, en dan komen de resultaten op dat grote schrem daar te staan. zei hij
ik ging op het rondje staan, er kwam een blauwe gloed om me heen en nog geen 15 seconden later was alles weer normaal, en zag ik het verbaasde gezicht van xavier. ik stapte van het rondje af en keek op het schrem.