- Chapter two.

Eindelijk, na meer dan een uur geplet te zitten tussen twee honderd kilo mens en de passagiers voor hen die natuurlijk hun zetels plat wouden leggen, klommen Anna en Naomi stram en stijf het vliegtuig uit. Spijtig genoeg kon ook het Engelse weer hen niet opvrolijken. Een miezerregen en een ijskoude wind verkleumde de twee meiden. Met hun jassen strak om zich heen geslagen renden ze naar het busje dat hen van het vliegtuig naar de terminal zou brengen. Na een passage bij de douane, waar Anna natuurlijk weer uit de rij gepikt werd om een volledige backgroundcheck te doen, wandelden ze richting de bagageband. Anna's koffers waren niet over het hoofd te zien, maar het duurde even voor Naomi de hare had. Blijkbaar hadden er ergens helemaal achteraan in het ruim gezeten. Met moeite hesen ze de loodzware dingen op een karretje. Ze moesten het alletwee duwen om het in beweging te krijgen.
"Wij hebben echt veel teveel mee," mompelde Naomi zuchtend.
Anna gniffelde even en keek haar aan.
"Je kan nooit genoeg kleren mee hebben,"
Naomi deed niet eens de moeite om te antwoorden op haar beste vriendin. Ze verwisselde soms drie keer per dag van outfit.
De ontvangsthal was net een kippenhok vlak voor het vallen van de avond. Links en rechts schreeuwden mensen vol vreugde en stormden op elkaar af. En overal werd om ter luidste gepraat. Halsreikend keken Anna en Naomi uit over de mensenmassa, op zoek naar een teken waar ze moesten zijn. Uiteindelijk, helemaal achteraan, merkten ze een bordje met hun namen op. Ze wrongen zich door de herenigde families tot bij de persoon die het karton in de lucht hield. Enkele meters voor ze de twee mannen zouden bereiken, greep Anna Naomi's arm beet. Beiden verstijfden ze ter plekke.
"Zie jij wat ik zie?" piepte Anna met grote ogen.
"Uhu,"
De twee mannen iets verderop kenden ze maar al te goed. De foto's van hen die hun tumblr blogs hadden overspoeld waren ontelbaar. Even wilde Naomi omdraaien en terug weglopen. Misschien was er vandaag nog een vlucht terug naar Zaventem. Maar Anna was al ontdooit. Ze rechtte haar rug, glimlachte vrolijk en stapte overdreven elegant naar het ontvangstcomité.
"Hello. I'm Anna Wolf and this is..."
Verrast draaide ze zich om toen ze merkte dat Naomi niet naast haar stond. Die haalde diep adem, duwde het karretje voor zich uit en hoopte dat ze geen blunder zou begaan.
"This is Naomi Nunes,"
"Pleased to meet you, Anna and Naomi. I'm Mark Gatiss," stelde de linkse man zich vriendelijk voor.
Anna kon niet anders dan even naar hem te staren. En dan meer bepaald naar zijn Ambiorix-snor en terugwijkende haarlijn. Het was een understatement om te zeggen dat die man haar had op de verkeerde plekken.
"Hello there. I'm Benedict. But I guess you already knew that," grinnikte de tweede man met een knipoog.
Anna's blik gleed nu naar hem. Zonder te kijken zocht ze naar Naomi's hand en kneep er hard in.
"Auw! Trut," mompelde die gepijnigd.
"Naomi, hou me tegen. Ik bespring hem," fluisterde Anna ademloos.
Benedict en Mark fronsten onbegrijpend. Het was alleszins een voordeel dat ze geen woord begrijpen van wat de meiden tegen elkaar zeiden. Anders zou dit nog heel ongemakkelijk worden.
"Shall we go then? We'll bring you to your apartments and guide you around the set,"
"Okay," antwoordde Naomi met een glimlach.
Voor eens was het eens Anna die geen woord meer wist uit te brengen. Ze ramde zacht het karretje tegen haar benen, waardoor ze wel achter de twee moest aanlopen. Met een grijns op haar gezicht volgde ze hen naar buiten, waar een grote zwarte SUV stond te wachten. Gniffelend opende Benedict het portier van de auto.
"Welcome to London, girls,"