4. Excited!

Ik zat nu in de bus, hij stopte en ik stond op. Opeens besefte ik me waar ik mee bezig was, ik ging mijn zusje opzoeken! Misschien leefde ze wel helemaal niet meer!  Misschien was ze dood, of ze was levend, maar ze wou me niet zien. En als ze me niet wou zien, zou ze me dan slaan? Wie weet wat onze ouders haar wel of niet verteld hebben over mij? Of zou haar vriend me slaan? Jeez, ik stond te trillen op mijn benen, midden het gangpad. Ik werd aan de kant geduwd. Helemaal naar voren, en zelfs de bus uit. De mensen hadden hier haast. Daar sta je dan. Ik wist waar ik heen moest. Links, eerste weg rechts en dan 3e huis aan je rechterhand. Maar ik durfde niet meer, ik durfde mijn zusje echt niet onder ogen te komen! Ik vermande mezelf, ik zou dit doen. Ik ben nu al een jaar opzoek naar haar, ik zal haar zien ook! Een auto reed voorbij, en een inzittende jongen floot naar mij. Ik voelde mijn zelfverzekerdheid groeien en ik zette de pas in. Een paar druppelds begonnen er te vallen. Ik zuchtte diep. Ik haatte dit kutoord nu al.. Toch wilde ik haar maar al te graag zien. Ik sloeg mijn capiuchon op en gooide mijn rugzak op mijn rug. Het begon nu echt te regenen en ik besloot toch nog even te schuilen onder een boom. Ik wist heus wel dat dat alleen maar uitstel was. En van uitstel komt afstel, dus nog voordat ik de boom bereikte veranderde ik van richting en ging ik toch weer de weg op. Ik keek af en toe om me heen, als het even iets minder hard regende, ik zag veel groen. Heel veel groen eerlijk gezegd. Londen had wel een paar parken, maar echt hartje Londen, waar ik gewoond had, daar was niks zoals dit. Langs iedere weg, het waren er niet veel maar toch, was gras. Afgewisseld met bomen, maar vooral veel gras. Ik keek om en stak de weg over. Ik sloeg het rechtse weggetje in en ik begon te tellen. Ht viel me op dat de huizen erg ver uit elkaar lagen. De huizen hadden allemaal apart heel veel grond. Er lagen een paar kleine slootjes, maar niet groot genoeg om het rivieren te noemen. Ik liep nog wat verder en merkte dat het 3e huis nu toch echt naderde, de zenuwen in mijn buik werden heftiger. Ik stond even stil. Het was een mooi groot huis, en het lag pal naast het bos. Wat me wel opviel was dat het pal naast de weg lag, er was een kleine parkeerplaats bij die ik passeerde. Ik stond nu voor de deur. Mijn hand zweefde ergens tussen mijn gezicht en de deur hemzelve. Ik durfde niet. Ik was deze hele weg afgereisd,  ik had een mooi jaar lang van Amerika genoten, en nu was het tijd om naar huis te gaan. Ik draaide me om toen de deur open ging. Ik schrok en voelde mijn benen trillen. 
"hallo meid, ik dacht al dat ik wat hoorde, kan ik je ergens mee helpen?"
Ik draaide me om en keek haar aan, het was een vrouw van in de veertig. Misschien vijftig, zou dit mijn moeder zijn? "Hallo Mevrouw, ja, misschien wel.."

"she's in town!" Edward grinned. "Jeez, I just forgot it! Could you please stop talking about her?" "you didn't forget her." "no, but I am trying." "no you're not." "Edward, please just stay out of my mind!" "i really wanna sing a song right now." "don't sing it!" "sing it!" Emmet disagreed me. "i can read her mind and you don't even know how it iiiihiiiiis! Lalalalalala" "Edward, I hate you." "I know sissie."