Chapter two • Beauty and the consulting detective • 2.2

      Ongemakkelijk schuifelde Gaëlle heen en weer op de sofa. Sherlock had al zeker een kwartier geen woord meer gezegd. Hij zat daar maar, onderuitgezakt in het zeteltje, zijn ogen gesloten en zijn vingertoppen tegen zijn kin. Ze wist niet of ze hem uit zijn overpeinzingen moest wekken of hem moest laten doen. Ze was voorbereid op alles. Behalve op de stilte.
      Ze was net van plan heel subtiel iets van de tafel te stoten zodat Sherlock zou reageren toen ze beneden de voordeur hoorde opengaan. Mrs. Hudson kirde iets, waarna zware voetstappen op de trap weerklonken. Nieuwsgierig kwam Gaëlle overeind en keek naar de deuropening. Een man met kort, militaristisch geknipt haar verscheen op de trap. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij Gaëlle op de bank zag zitten. Ze glimlachte even onwennig.
      “Ah, John. Dit is Gaëlle,”
      Sherlock’s stem kwam zo plots dat ze allebei naar hem staarden. Het was alsof John nog niet had gemerkt dat Holmes ook in de kamer was.
      “Oh, ik…Mrs.Hudson heeft thee gemaakt,” stamelde John kort daarna.
      Sherlock grinnikte even geamuseerd en opende zijn ogen. Eindelijk leek hij te ontdooien.
      “Ze is geen cliënte, John. Ze is mijn leerlinge,”
      De blik waarmee John Watson zijn beste vriend en kamergenoot aankeek was goud waard. Hij knipperde enkele keren met zijn ogen en fronste zijn wenkbrauwen, in een poging te bevatten wat er net gezegd was. Nerveus kamde Gaëlle haar haren uit haar gezicht met haar vingers, iets wat ze altijd deed als ze zich ongemakkelijk begon te voelen.
      “Excuseer,” stamelde de ex-legerarts stomverbaasd.
      “Je hebt me goed verstaan,”
      Gaëlle kwam langzaam overeind, liep naar John Watson toe en stak glimlachend haar hand naar hem uit.
      “Gaëlle Bennedict, aangenaam,”
      “John Watson,” antwoordde hij terwijl hij een beetje onthutst haar hand schudde.
      Opeens klonk er een nogal irritant geluidje door de kamer. Sherlock wierp een blik op het bureau, waar zijn BlackBerry oplichtte. In plaats van op te staan, stak hij zijn hand naar Gaëlle uit en sloot zijn ogen weer. Onbegrijpend keek die even naar John.
      “Ik had graag mijn gsm vandaag nog gehad,”
      Compleet van haar melk staarde Gaëlle naar de consulterend detective.
      “Pardon? Ik denk dat je perfect in staat bent om hem zelf te nemen,” sputterde ze.
      “Wil je mijn leerlinge zijn?”
      “Ja. Wat heeft dat ermee te maken?”
      “Neem dan die gsm en leg hem in mijn hand,”
      John haalde zijn schouders op toen ze hem even aankeek, smekend om hulp. Ze kneep haar ogen lichtjes toe, beende naar het bureau en drukte de gsm in Sherlock’s hand. Die wierp één korte blik op het schermpje, waarna hij lenig overeind kwam.
      “Ik zal pas laat terug zijn. Jullie moeten niet opblijven voor mij. John, toon jij haar het huis. Ze kan de kamer beneden nemen, “
      Nog geen seconde later was hij door de deur verdwenen. Even bleef het stil, tot John zijn hoofd naar haar toe draaide.
      “Ja, hij is altijd zo,” merkte hij droogjes op, “Thee?”