- Chapter one.

"Anna Marijke Bernardette Wolf, als je niet binnen de minuut in die taxi zit, laat ik je hier achter!"
Naomi's krachtige stem donderde door het huis. Het hoofd van haar blonde slaperige vriendin verscheen boven haar hoofd, op de overloop.
"Noem me nog één keer Anna Marijke Bernardette en ik zweer je dat je je eenentwintigste verjaardag niet zal halen,"
Met een grijns plaatste Naomi haar handen op haar heupen terwijl Anna de trap af kwam gehobbeld. In allebei haar handen had ze de handvatten van een goedgevulde koffer. Hijgend en puffend bereikte ze de laatste trede.
"Een beetje hulp zou geen pijn doen," merkte ze droogjes op.
"Ach, lieverd, je weet toch dat ik je graag zie werken,"
Lachend rolde Anna haar ogen en droeg de koffers naar de wachtende taxi. Naomi trok achter zich de deur dicht van hun gezamenlijke kot. Het duplex appartementje was duur, maar samen kregen ze het net betaald. Het lag in hartje Leuven, was goed uitgerust en vlak voor de deur was een bushalte waar ze de bus rechtstreeks naar het Instituut konden nemen.
Met een zucht schoof ze naast haar beste vriendin op de achterbank van de taxi. Voor die wegreed wierpen ze allebei nog een laatste blik op het knusse gebouw. Ze zouden het pas twee maanden later terugzien.
"Naomi, schat, we gaan ruim op tijd zijn. Je kan gerust ademhalen," gniffelde Anna geamuseerd.
Naomi wierp haar een verstoorde blik toe, hoewel ze wist dat ze gelijk had. Ze sloot haar ogen en ademde enkele keren diep in en uit.
"Goed zo,"
Zachtjes klopte Anna op Naomi's bovenbeen. Die kreeg eindelijk een vage glimlach op haar gezicht. Anna trok haar ene wenkbrauw op en hield haar hoofd een beetje schuin. Ze tuitte haar lippen lichtjes waarna ze haar wenkbrauwen snel op en neer bewoog. Dat was de druppel. Naomi begon hikkend te lachen en leunde met haar voorhoofd tegen de koele autoruit. Ondertussen reden ze Leuven uit, op weg naar Zaventem.

Een halfuurtje later klommen de twee vriendinnen uit de taxi. Het geraas van opstijgende en landende vliegtuigen vulde de ochtendlucht. Anna haakte haar arm vrolijk in die van Naomi terwijl ze naar het grote moderne gebouw wandelden. Anna's hakken tikten vrolijk in de maat. Natuurlijk had ze besloten om haar hoogste hakken aan te doen. Wat dat kind soms bezielde, daar had Naomi geen idee van. Ze was altijd dat tikkeltje anders dan de rest. Zij was in elk geval blij dat ze gemakkelijke platte schoenen aan haar voeten had. Misschien ook omdat ze haar enkels al na drie seconden zou omslaan op die stelten.
Aan de check-in was het een drukte van jewelste. Bij elkaar gepropt als sardientjes in een blikje wrongen ze zich tussen de aanschuivende mensen. Uiteindelijk, na een kwartier, was het hun beurt. Anna leek sip toen ze haar koffers met zebraprint over de lopende band zag wegglijden. Lachend schudde Naomi haar hoofd, legde haar arm om Anna's schouders en duwde haar in de richting van de vertrekhal. Het verbaasde haar dat ze nog steeds groter was dan Anna. Zelfs met die dingen onder haar voeten stak Naomi minstens een halve kop boven haar uit. Verschrikkelijk handig als ze wraak wilde nemen voor al Anna's plagerijtjes. De ukkepuk.
"Ik wil tax-free shoppen!" kirde Anna toen ze de verschillende winkels zag.
Ze keek even naar Naomi op, die met een al even heldere twinkeling in haar ogen naar de etalages keek. Ze hadden nog één uur voor het inschepen. En ze hadden geld genoeg. Aanvallen maar.