8. Opnieuw kennismaken

Als ik mijn ogen open doe, zie ik allerlei mensen. Su heeft als eerste door dat ik wakker ben.
"Hoi Piper. Hoe voel je je?" zegt Su. Waarna ze mij bezorgd aankijkt.
"Het gaat wel." zeg ik waarna ik even om me heen kijk.
Su zit naast een aardig uitziende gebruinde jongen. Maar alle jongens in het huisje zijn gebruind en zien er aardig uit. Er zijn zes jongens, Jacob en Sam meegeteld. Emily en Su zijn er, maar verder geen andere meiden, naast mij dan.
De jongens lijker door te hebben dat ik geen idee heb wie ze zijn. Maar ze zeggen niks. Ik kijk ze een voor een aan en ik denk dat ik er eentje herken. Maar hoe hij heet weet ik niet, ook weet ik niet waar ik hem van kem.
"Dit zijn Jared, Collin, Emrby en Brady." zegt Jacob, waarna ik hem even dankbaar aankijk.
Dan kijk ik even naar mezelf en ik zie dat er een deken over me heen ligt. Direct bedenk ik me dat waarschijnlijk Emily die over me heen heeft gelegd.
De jongen die Jacob Embry noemde staat op en loopt naar me toe. Hij gaat voorzichtig naast me zitten.
"Hoe gaat het?" vraagt hij aan mij. Waarna hij me bezorgd maar ook liefdevol aankijkt. Wat mij vlinders in mijn buik bezorgd. Van dat liefdevolle schrik ik een beetje.
Hoe kan het dat hij mij nu al liefdevol aankijkt? Zo lang kent hij mij niet? En vooral hoe komt het dat ik door hem vlinders in mijn buik krijg?
"Het gaat wel." zeg ik, waarna ik me nog eens afvraag waar ik hem van ken.
"Ik ben Embry." zegt hij maar, als ik hem nog steeds moeilijk aankijk.
"Weet ik, Jacob stelde je voor. Ik vroeg me af waar ik je van herken. Je komt me namelijk erg bekend voor." zeg ik waarna hij even lijkt te schrikken, maar daarna slaakt hij een zucht.
"Vandaag ben ik op Forks High School gekomen, het kan zijn dat jij er toen ook was." zegt hij.
Dan herinner ik het me. Er kwam een nieuwe jongen de klas binnen bij biologie. Emrby Call. Hij woont in La Push. Maar toen had ik al het idee dat ik hem ergens eerder had gezien.
"O ja." zeg ik waarna ik alsnog in gedachten verzonken ben.
"Piper!!!" gilt Su opeens. Ik schrik op vanuit mijn gedachten en kom spontaan overeind. Maar dat is geen goed idee, want door de beweging beweegt mijn been een beetje. Waardoor er een grote pijnscheut door me heen gaat. Tranen stromen al snel over mijn wangen.
"Gaat het?" vraagt Embry direct bezorgd als hij mijn tranen ziet.
"Ik bewoog mijn been, dat deed erg pijn." zeg ik maar door de tranen heen.
Su komt al snel aanlopen en schrikt van de tranen die over mijn wangen stromen.
Door de tranen kijkt Su direct boos naar Embry, doordat ze denkt dat Embry mij aan het huilen heeft gemaakt.
"Wat heb jij gedaan?" vraagt Su boos aan Embry. Waardoor Embry verschrikt opkijkt.
Embry probeert stotterend te zeggen dat hij niks gedaan heeft, maar door dat stotteren is hij niet echt verstaanbaar. Su en ik kijken hem allebei verbaast aan, omdat het heel raar lijkt. Een stoer uitziende jongen die opeens begint te stotteren.
"Embry heeft niks gedaan." zeg ik waardoor ik Embry onderbreek. Su kijkt me dan vragend aan. Ik ken die blik heel goed. Die wil zeggen dat ze mij niet geloofd.
"Ik schrok en toen bewoog ik mijn been. Dat deed erg pijn." zeg ik dus, maar ze lijkt niet helemaal overtuigd door wat ik zeg.
"Dat is zo." zegt Embry als hij ook ziet dat Su me niet helemaal vertrouwd. Dan kijkt Su hem aan van zal ik jou wel geloven dan.Waarschijnlijk denkt ze dan even terug aan wat ze dacht toen ze mijn zag huilen, want haar blik wordt iets bozer.
“Er is niks ergs gebeurd, dus maak je niet zo'n zorgen. Het gaat goed.” zeg ik om Su weer normaal te krijgen. Maar ze kijkt me twijfelend aan.
“Waarom riep je mij eigenlijk?” vraag ik om Su af te leiden.
“Ik dacht dat het misschien een idee was om je vader te laten weten waar je bent, want het is al laat en hij zal waarschijnlijk wel ongerust zijn.” zegt Su. Waardoor ik schrik omdat ik nog niet eerder aan mijn vader had gedacht.
“Dat is misschien wel een goed idee. Maar ik heb alleen geen idee wat ik moet zeggen.” zeg ik waarna ik nadenkend naar Su kijk. Su kijkt ook nadenkend terug.
“Zeg dat je een klein ongelukje hebt gehad waardoor je niet meer naar huis kan fietsen. En waardoor je even langs de dokter moest. En dat Su je zo naar huis brengt.” zegt Embry als idee. Maar Su en ik weten allebei hoe mijn vader is, dus dat het niet zo'n goed idee is. Dus we schudden allebei ons hoofd.
“Weet je wat. Ik breng je gewoon met fiets en al naar huis. Dan schrikt je vader door het verband en wordt hij niet direct boos.” zegt Su. Ze lijkt zeker over het idee. Maar ik weet dat mijn vader zeker weten boos wordt. In welke omstandigheden ik ook thuis kom. Maar ook weet ik dat Su niet weet dat mijn vader zo erg is, dus ik knik.
Embry lijkt geschrokken door wat we zeiden over mijn vader, maar ik kan er niet erg mee zitten. Want ik moet me nu focussen op een slimme manier om mijn vader te vertellen wat er gebeurt is.
Maar voor ik me erg kan concentreren op een slimme manier. Begint Su te zeuren dat ze dan wel graag nu wil gaan omdat het al laat is en zij ook ouders heeft. Dus al snel zitten we in de auto op weg naar mijn huis.