Goodbye, but not forever

De volgende ochtend staat Niall precies om half 10 voor de deur. Ik pak mijn cadeautje voor he en kijk hem diep in zijn mooie blauwe ogen. Het lijkt wel alsof hij gehuild heeft. Een halfuur lang zeggen we niks, ik hang alleen maar tegen Niall aan. Het voelt vertrouwd. Wat zal ik dit missen. Als we bij het vliegveld aangekomen zijn kunnen de jongens meteen doorlopen. Hij geeft me een kus en houdt me stevig vast. Ik maak me los en geef hem het cadeau. 'Maak het pas open als je in Londen bent, oké?' zeg ik terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Bij Niall lopen de tranen ook over zijn wangen en hij geeft me een vrief. 'Beloofd. Lees deze brief pas als je weer thuis bent. Ik zal je missen Eef.' 'Ik jou ook.' zeg ik met een brok in mijn keel. Niall geeft me een knuffel. Ik voel zijn tranen over mijn trui lopen, maar ik zeg niks. Het is vreselijk om hem zo verdrietig te zien. Dan wordt er omgeroepen dat iedereen aan boord moet gaan en Niall geeft me een laatste kus. Dan loopt hij naar het vliegtuig. Als hij bijna uit het zicht is kijkt hij nog een keer om. Ik loop terug naar mijn moeders auto. De hele weg zegt ze niks. Ik ook niet. Ik kijk naar buiten en zie een vliegtuig over ons heen vliegen. Dat is het vliegtuig waar Niall, Zayn, Liam, Louis en Harry in zitten. Ik mis ze allemaal, maar Niall nog het meest. Hoe kom ik hier doorheen?