2

TIJDSPRONG 3 UUR

Nu zit ik in de bus vanaf het vliegtuig naar de stad, waar ik mijn gastgezin zal ontmoeten. Ik denk aan mijn gastgezin, ze zijn heel aardig. Ik heb in de herfstvakantie al een week bij hen gelogeerd. Ik heb een gastmoeder, een gastvader en een gastzus. Mijn gastzus is al 21, en studeert in Winchester. Ik ben de naam van mijn gastouders vergeten, maar mijn gastzus heet Avy.
Mijn gastgezin woont in hartje Liverpool, en om eerlijk te zijn zijn ze best rijk.
'NIALL GIVE MY HAT BACK, NOW'
Er rent een jongen lachend de bus door.
'FIRST SAY SORRY HARRY' roept hij.
'I'M SORRY I'VE EATEN ONE OF YOUR DONUTS'
Ik moet grinniken, maar dan zie ik de jongen. En hij ziet mij ook, duidelijk. De blonden jongen stopt met lachen, kijkt me nog heel even aan en loopt dan terug naar zijn zitplaats.
'THANK YA' roept de andere, maar de blonde jongen roept niets terug. Ik kijk de hele tijd of ik nog een blik kan opvangen, maar blijkbaar komt die niet. Die jongen was, tja. Moeilijk te omschrijven. Ik weet wel dat de blik goed voelde. Maar ik ken die jongen ergens van, maar ik heb geen idee waarvan. Hmm.

Als de bus arriveert loop ik naar de hal van het busstation. Daar staat van gastzus.
‘AVY’ roep ik.
‘CHRIS’ zwaait ze. Ik loop naar haar toe. ‘How was your trip?’
‘Fine’ zeg ik. ‘So, are we going to ya parents house ?’
Ze schud haar hoofd, ‘We are going to a restaurant, my parents will be there.’
We lopen het station uit. Buiten staat een grote groep meisjes te gillen, met spandoeken met ‘WE LOVE YOU GUYS’ erop.
‘At whom are they waiting for?’ vraag ik.
‘Probably One Direction’ zegt ze, ‘they give a special concert in three days.’
Ik knik, de meisjes in mijn klas luisteren ook vaak naar hen, ik werd er helemaal gek van. BOEM. Dan realiseer ik me iets. De jongen, in de bus. Wacht. Daar kende ik hem dus van.