1. Start

Wat je zojuist gelezen hebt, is de inleiding van mijn dagboek. Hierna zal ik proberen mijn verhaal verder op te schrijven, afgewisseld met flashbacks. Als je dit leest ben ik waarschijnlijk al dood. Misschien hebben jullie me al wel gevonden. Misschien kom ik nog wel een keer terug naar huis om dit dagboek op te halen. Misschien krijgen jullie het wel nooit te lezen. Misschien gaat het wel weg met de afvalcontainer, bij de rest van mijn spullen. Of zouden jullie mijn kamer zo laten als hij was, om af en toe nog eens binnen te sluipen, en zachtjes te huilen. Op de bed-bank die ik van opa en oma gehad heb. Met de grote salontafel in het midden. Met de beschilderde muren, waaraan pa ooit eens is begonnen, maar nooit heeft afgemaakt. Is hij al verder gegaan, of is de kathedraal nog steeds maar half af? Misschien kom ik nog wel eens langs, mocht ik nog leven. En als ik dood ben, kom ik je nog wel tegen in de hemel misschien, als er al zoiets bestaat. Ik heb altijd beweerd dat God vast wel bestaat, maar dat ik niks van Hem merk. En als ik niks van Hem merk, hoef ik ook niet te geloven dat Hij me wil redden. En, buiten dat, ik heb echt geen zin om in het hiernamaals de hele dag halleloeja te gaan zingen, terwijl ik in een lange witte pij over de straten van goud wandel. Nee dank je, geef mij dan maar gewoon een graf, in een vredig park, met stenen in lange rijen, en waterbeekjes. Zouden jullie dan langskomen? Nee zeker, jullie interesseren zich niet in me. Dat hebben jullie nooit gedaan ook, waarom zouden jullie het nu wel doen dan. Maar, aan de andere kant, ik ben wel dood nu. Misschien dat dat toch anders is dan.

In ieder geval, dit dagboek is er niet voor gemaakt om leuk gelezen te worden. Ook niet om eens lekker een avondje bij weg te zwijmelen. Nee, het is de harde werkelijkheid. Als je het niet wil lezen,leg het dan weg, lees het niet. En stel, je hebt een beetje interesse en je wilt het wel lezen, wil ik je waarschuwen, want het is geen leuk verhaal. De werkelijkheid is niet leuk. En even ter informatie: flashbacks die lang geleden zijn schrijf ik in italics,flashbacks van een paar dagen terug schrijf ik 'normaal', en dat alles wordt aan elkaar geluld met stukjes over emoties en shit...


Ik zag hem aankomen, terwijl ik in de aula zat, met mijn laptop op m’n schoot. Ik en mijn zusje waren door mijn moeder gebracht met de auto, omdat het zo vreselijk stormde. Mijn zusje was alleen een uur later uit, en daarom zat ik te werken, achter mijn laptop. Het werkstuk schoot niet echt op, ik zat steeds maar te denken aan die leuke jongens. Ja, dat lees je goed, jongens. Meervoud dus. Op de een of andere manier leek het wel alsof ik vreselijk verliefd aan het worden was op twee jongens tegelijk, terwijl ik nog niet over de eerste heen was. Dilemma dilemma. En ik zat dus in de aula met m’n laptop op m’n schoot, weg te zwijmelen bij mijn gedachtes. Totdat hij binnenkwam. Jawel, HIJ, één van de twee dus. Bas, 18 jaar, donkerblond haar in een rommelige scheiding, kleur ogen onbekend. En hij liep op me af, alsof hij wist dat ik hem leuk vond.’Hoi,’ zei hij, compleet ontspannen. ‘Hoi,’ fluisterde ik terug, terwijl het zweet me uitbrak. Waar moest ik over praten, wat moest ik doen, hoe moest ik gaan zitten, zit mn haar goed? Vanuit mijn ooghoek staarde ik hem aan, terwijl ik nietszeggende tekens typte. Hij keek naar buiten, stuurde een smsje, keek weer naar buiten. Een kwartier hebben we zo gezeten, zonder iets te zeggen. ‘Ik ga weer, heb rijles,’ was het enige wat hij vermeldde terwijl hij wegliep. ‘Doei!’ riep ik hem nog achterna, maar hij keek niet meer om. Langzaam ademde ik uit. Fijn, weer geen goede beurt gemaakt...


En toen was het vakantie. Zeven weken lang compleet niksen, één week kamperen met m’n ouders. Die zeven weken niks waren best te overleven, met af en toe een gesprek met Ilse, 20 films en Quizlet. Ik had die site bij toeval ontdekt toen ik weer eens in een bui was waarin ik naar One Direction slash zocht. De site en de mensen er op waren over het algemeen geweldig! Ook had ik een site ontdekt genaamd puberdating, want ik wilde Troy vergeten. Het zou sowieso toch nooit wat tussen ons worden. Hij was perfect, ik niet, hij had een goed lijf, ik niet, hij was leuk, ik niet, en vooral, hij was hetero, en ik niet. Op puberdating raakte ik in gesprek met een leuke jongen uit Medemblik, Chase, en zo vlogen er vijf weken voorbij. Maar toen brak thuis de hel pas los: ik wilde mijn laptop meenemen, zodat ik wat te doen had op de camping, maar mn vader wilde dat niet! Na een lange ruzie had ik het plan hem gewoon in te pakken bij de rest van mijn spullen. Mijn moeder deed er gelukkig niet zo moeilijk over, en zij wist mijn vader over te halen dat ik mijn laptop gewoon mee mocht nemen, dus kon ik hem onder mijn arm de auto in slepen in plaats van onder mijn shirten. 1-0 voor mij!