1

Daar zat ik dan, in het vliegtuig. Het vliegtuig dat van Schiphol naar Liverpool zou gaan. Het was koud, ik had het altijd koud. Ook was ik moe, ik was echt toe aan een enorme bak koffie, maar dat zou pas kunnen bij Starbucks op John Lennon Airport. Ik ging dieper in mijn stoel zitten, misschien kon ik wel even slapen. Het was namelijk al avond. Als ik net mijn ogen heb dichtgedaan, gaat het vliegtuig rijden. Fijn, ik kon nog wel even wachten met slapen. De ietwat mollige vrouw naast mijn had blijkbaar geen last van het geluid. Ze leek wel een beetje op een enorme grote hamster. Ik glimlach, ik heb echt heel erg veel zin in Engeland. Ik zou namelijk een jaar in een gastgezin gaan wonen, een jaar in Engeland naar school gaan. Ik heb altijd wat met Engeland gehad, maar op mijn 14de kwam het pas echt naar boven. Ik heb altijd zo’n droombeeld van Engeland gehad. Oude kerken, leuke mensen en kerst, natuurlijk kerst. Het was dat nu bijna zover. Mijn jaar in Engeland begon met kerst, zodat ik meteen bij de familie betrokken werd. De organisatie vond dit de beste manier om kennis te leren maken met de natuur. Een stewardess komt loopt nog rond met wat kauwgum, maar algauw stijgen we op. De vliegreis van Amsterdam naar Liverpool valt best mee, ik ben wel verder gevlogen.
Als we eenmaal in de lucht zijn, komt de stewardess met het etenskarretje. Ik wil donuts. Maar ik zit achteraan. Een stuk of 10 rijen voor mij roept een jongen wat: ‘C’MON NIALL, YOU DON’T HAVE TO TAKE ALL THE DONUTS.’ De stem is duidelijk erg Brits. Ik moet glimlachen, ik herken dit wel. Mijn vrienden roepen dit ook altijd tegen mij, maar dan in het Nederlands. Ik ben opzich wel nieuwsgierig naar wie er zit, maar er zit een dik persoon voor mij. (ik kan niet zien of het een vrouw of een man is.) Ik pak mijn iPod Nano, en scroll naar Ed Sheeran. Mijn vrienden hebben mijn muzieksmaak nooit begrepen. Ze luisteren allemaal naar hardcore, of anders naar gewone house. Mijn vrienden zijn geweldig, ze steunden me allemaal toen ik zei dat ik bi was. Niemand vond het eigenlijk een probleem, iedereen vond het juist wel grappig. Ik kon van iedereen zeggen wat ik knap vond en wat niet enzo, iedereen was erg geïnteresseerd. Natuurlijk waren er ook haters, maar gelukkig niet veel ofzo. Ik heb er eigenlijk ook geen last van gehad. Ondanks dat ik het nogsteeds koud heb en dat ik moe ben, ben ik extreem vrolijk. Het is dat ik geen internet heb hier, in de lucht,maar anders was ik enorm aan het twitteren nu. Als ik in Liverpool ben, word ik eerst opgehaald door mijn gastgezin, we gaan daarna uiteten enzo. Ik gooi mijn paspoort open, en kijk naar de erg lelijke foto. Chris
de Vries 12-9-1995 . Ik denk aan mijn ouders, ik mis ze eigenlijk helemaal niet, maar misschien komt dat nog wel. Als ik vroeger op zeilkamp ging had ik eigenlijk nooit heimwee. Ik ben blij, toch zo blij. Dan komt de stewardess met het karretje.
'Ehm, do you have donuts ?'
De stewardess glimlacht: 'I'm sorry, someone else took all the donuts, maybe I can give you a muffin ?'
Ik had het al verwacht. 'Ehm yes, can I have a choclat muffin and a coffee with milk please ?' Ik moet lachen om mijn Engelse uitspraak, ik hoop dat dat wat verbeterd dit jaar. Koffie is in een vliegtuig meestal smerig, maar ik heb er toch zo'n zin in.
'sure, here you go'
Ik betaal, en ze gaat verder. De koffie is best te drinken.




----


tips/opmerkingen altijd welkom !