01

Lien sloeg een paar keer krachtig met haar vleugels waarna ze de wereld verder onder haar zag verdwijnen. Ze schreeuwde het uit. Een schreeuw vol verdriet maar ook met haat. Verdriet om Prins Yongxing en haat jegens Lung Tien Xiang. Of hoe zijn 'geliefde' kapitein hem noemde, Temeraire. Ze walgde van die naam. Ze voelde nog steeds zijn nagels in haar perfecte witte huid. Ze was altijd al gemeden. Haar hele soort was zwart, maar zij was wit. De Chinezen dachten dat ze vervloekt was, omdat ze albino is. Prins Yongxing was de enige die van haar hield. Want zelfs nadat ze bewezen had dat ze niks anders was als de andere Celesticals bleven mensen haar mijden. En dat deed pijn. Gelukkig was Yongxing er altijd om haar te troosten. Doordat de mensen haar nakeken, over haar fluisterden, was ze hard geworden. De wind woei aan en ze ging iets hoger vliegen om die warmere luchtstroom te pakken. Tranen rolden over haar wangen bij het denken aan haar metgezel. Deze belanden niet in haar sieraden en versieringen zoals het eerder zou hebben gedaan, want die had ze afgedaan. De herinneringen waren nog vers en ze kon ze nog precies zien zoals ze nog niet zo kort geleden waren gebeurd. Ze had alleen maar hopeloos kunnen toekijken want toen ze zag wat er gebeurde was het al te laat. Hoe Yongxing gestorven was. Lien kneep haar ogen even dicht. Het was te pijnlijk om uitgebreid over na te denken. Natuurlijk bleef het altijd in haar gedachten sluimeren maar ze probeerde zich op andere dingen te concentreren. De luchtstromen, de wolken, de grond ver onder haar, de honger. De honger. Honger was haar niet goed bekend. Als lid van het Koninklijk huis kreeg ze elk eten wat ze verlangde, zoveel als ze verlangde en wanneer ze het verlangde. Ze concentreerde zich op de honger. Ze zag een soort hert lopen op de scheiding van bossen en grasland. Het was verleidelijk. Maar nee, het zou smakeloos zijn en die honger kon ze wel verdragen na wat er was gebeurt. Ze zou het later stillen. Ze moest eerst een manier vinden om Xiang zijn leven zuur te maken. Hem de pijn te laten voelen die zij heeft gevoeld. Laurence zal ze nooit iets aan kunnen doen. Dat wist ze. Lien was dan misschien wel ouder maar Xiang was net iets groter. En hij zou Laurence beschermen met zijn leven. Zoals zij Yongxing zou hebben beschermt als ze dat kon. Nee, zijn kapitein was onbereikbaar. Dat was geen optie. Toen herinnerde ze zich De Guignes, een Fransman. Ze wist niet veel van Europa en haar problemen. Maar ze wist dat Frankrijk in oorlog was met verschillende landen. En zo ook Groot-Brittannië, waar Xiang uitgekomen was en waar ook zijn kapitein vandaan kwam. Als ze nu eens zorgde dat Frankrijk de oorlog wonnen? Daar kon ze voor zorgen. Ze ging iets lager vliegen. De tranen waren inmiddels gestopt en nu ze de grond weer duidelijk kon zien zag ze dat het land hier langzaam omhoog ging. Ze zag een dorpje, wijzende mensen. Ze keek weer voor zich uit. Vastberaden vloog Lien door. Ze ging De Guignes morgen eens een bezoekje brengen.