1.7

Het was buiten donker, maar het hele dorp was verlicht met lampen en het gaf iedereen een sfeergevoel. Op het plein hoorde ik muziek en zingende mensen. Met een lach op mijn gezicht stapte ik naar het plein. Ze hadden zoals ieder jaar het grote vuur aangestoken. Mannen en vrouwen, van alle leeftijden dansten rond het vuur. En wie niet mee deed stond wel er rond in zijn handen te klappen en mee te bewegen op de muziek. Kleine kindjes probeerden aan de zijkant de grote mensen na te doen. Vrouwen liepen heen en weer met glazen bier, en ik zag dat hun zakje met goudstukken al aardig vol was. 'Pas op voor de boze wolf, Roodkapje!' hoorde ik de man van vanmiddag terug in mijn oor fluisteren. Ik draaide me om, maar hij stond er niet. Dit kon niet! Ik hoorde zijn stem in mijn oor! Hij stond vlak naast mij! Ik zocht in het rond, en zag opeens Brandon naar me toe lopen. 'Ha, Amelie! Zocht je me?' vroeg hij hopend. Ik draaide me om en deed alsof ik hem niet hoorde. Hij kwam naast me staan. 'Ik zag je vandaag naar het bos gaan! Wat ging je er gaan doen?' vroeg hij dwingend. Ik draaide mijn hoofd naar hem. 'Wat gaat jou dat aan?' vroeg ik neidig. Hij glimlachte. 'Jij bent mijn roosje en ik wil niet dat mijn roosje door iemand anders geplukt wordt!' zei hij streng. Ik wilde weg gaan maar hij pakte mijn pols vast. Hij trok me tegen zijn borst en kuste mijn nek. Ik trok me los en gaf hem een klap tegen zijn wang. 'Jij zult mij nooit krijgen!' zei ik kwaad en liep weg naar de andere kant van het plein. Ik draaide me nog even om, en zag hem woest mijn kant op kijken. Maar daar genoot ik enkel van!