005 Stan.

Ik doe de sjaal, die ik heb gehaald, om mijn neus en mond. Ik heb een muts op en handschoenen aan, ook heb ik mezelf door een modderplas gerold zodat ik geen vlam vat. Ik neem een aanloop en spring door het raam van de woonkamer. De hitte is bijna ondragelijk en de rook prikt in mijn ogen. Ik zet door en loop steeds meer naar de hitte toe. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik het gevoel heb dat mijn haren wegschroeien daar waar ik ze niet heb bedekt. 'Rowy!' Roep ik in de hoop dat ze me hoort, ik zie niks meer door de dichte rook en weet niet waar ik naar toe moet. Links van me hoor ik het hondje piepen en weet dat ik daar naar heen moet. Als ik bij de keukendeur ben, tenminste ik denk dat het daar is want het plafond is ingestort, roep ik nog een keer, Ik krijg gekreun als antwoord. ik slaak een zucht van verlichting, ze leeft nog steeds. Ik graaf brokstukken weg maar het gaat niet snel genoeg, Rowy begint non-stop te hoesten en ik weet dat ik iets anders moet gaan verzinnen. Binnen kraakt het en ik hoor allemaal brokstukken vallen. Rowy gilt. Aan de ene kant ben ik blij, ze is bij bewustzijn, aan de andere kant ben ik bang. Ze heeft pijn. De trap! schiet het door me heen. Boven de tuindeur zat een raam misschien kan ik via de bovenverdieping door dat raam komen. Ik wil naar de trap toe rennen maar dan zie ik dat hij helemaal in brand staat, dat gaat nog moeilijk worden.







Het hondje ga ik smurf noemen