18

De dagen vlogen weer voorbij!
Het was nu de eerste dag van de kerstvakantie en ik stond samen met Kohaku en Ravyn bij de grote stoomtrein om ze uit te zwaaien.
Want hun gingen wel terug naar hun ouders.
"Kom anders met mij mee!" zei Kohaku en ze klapte zichzelf aan mijn arm vast.
Ravyn zei niets... ze was naar haar broer op zoek.
"Nee, ik kan niet mee... je ouders kennen me nog niet eens!" zei ik.
"Nou en! eens moet de eerste keer zijn!" zei Kohaku.
"Ja, weet ik.. maar niet nu oke." zei ik en Kohaku liet los.
"Oke dan... dan kan je maar niet mijn moeder's overheerlijke kappamaki suchi proeven.
Elian kwam aanlopen en Ravyn omhelsde hem meteen.
Ik keek hem aan en hij leek het niet erg plezant te vinden.
"Kom je zusje?" vroeg hij en Ravyn liet los en knikte.
Kohaku gaf me nog een laaste knuffel en liep toen met Ravyn en Elian de trein in.
Ik zwaaide ze uit en hetzelfde holle gevoel kwam weer boven.
"HEEY!!! ZUSJE VAN ME!!' hoorde ik iemand achter me schreeuwen vanaf de andere kant van het stationnetje.
Het was Cara, die aan kwam rennen en me omhelsde alsof er nooit wat gebeurt was.
We hadden elkaar na die toestand in de bieb niet meer gesproken.
"Hey Cara." zei ik zonder haar aan te kijken.
"Wat is er?" vroeg ze meteen. "Is er iets?"
"Oh nee niets, ik heb daarnet mijn vriendinnen uitgezwaait en ik zal de komende twee weken alleen zijn in de leerlingenkamer... nee hoor, er is helemaal niets aan de hand."
"Oww, schaapie toch!" En ze keek me met een pruil lipje aan.
Ik schudde mijn hoofd en liep weer richting het kasteel.
"Heey zusje wacht nou." zei cara en ze kwam snel naast me lopen.
"Ben je soms boos op me?" vroeg ze ineens, toen we al halverwege de weg waren.
Het bleef weer even een lange tijd stil.
"Ja hea... je bent boos op me." zei ze en ze bleef staan.
"Waarom??"
"Weet ik niet." zei ik.
"Hoezo weet je het niet! je weet toch wel waarom je boosbent op iemand!"
"Ik weet het ook wel... alleen ik wil gewoon niet dat je denkt dat ik een stupid iemand ben ofzo."
"Waarom zou ik dat denken?" vroeg Cara een beetje beledigd.
"Ik ben nog steeds boos op je vanwege je gedrag in de bieb de laaste keer!" riep ik ineens en Cara keek me verbaast aan.
"Nou, lucht dat nou niet op?" vroeg ze. "Nu heb je het verteld. en ben ik boos nu?"
"Weet ik niet." zei ik weer.
"NEE!" zei Cara en ze klopte me op mijn rug.
"Ik denk gewoon dat ik me een beetje anders gedraag als Meghan en Donna erbij zijn."
"Een beetje?" vroeg ik en ik keek haar vanuit mijn ooghoeken aan.
"Owkee..." gaf Cara toe. "Een veel beetje."
"Inderdaad." zei ik met een glimlach.


2 dagen daarna

Er was sneeuw gevallen!
Wel een pak van 8 cm!
Ik was heel erg blij met mijn sjaal van Ravenclaw.
Cara had er een van Slytherin.
En nog iets leuks... we waren niet de enige die op school waren gebleven! heel veel andere kinderen waren ook gewoon nog op school en dat gaf me op een of andere reden een beetje zelfvertrouwen.
Alle leerlingen waren op de buitenplaats sneeuwballen naar elkaar aan het gooien.
Ik zat op de marmeren trap met mijn favoriete boek en keek er af en toe naar.
Cara was samen met een jongen van Slytherin, die ook op school was gebleven, een enorme sneeuwpop aan het maken.
"Lyne! kom meehelpen!" riep Cara.
"Jah! gezellig!" riep de jongen met zwart haar.
Ik deed mijn boek met een zucht dicht en deed hem in mijn tas die ik altijd bij me had.
Ik liep richting Cara en de jongen en keek de jongen vragend aan.
"Ow uuhm... Lyne, dit is Owin Wood. Owin... dit is Lyne, mijn tweelingzusje."
"Aangenaam." zei ik alleen de jongen zei niets.
We begonnen de sneeuwpop te maken en we gebruikte een takje voor de neus en stenen voor de ogen, mond en knopen.
Armen kreeg hij niet, want die wilde niet blijven zitten.
Toen hij klaar was wilde ik eigenlijk weer zo snel mogelijk naar binnen, ik had het namelijk ijs koud!
Ik nam afschijt van Cara en Owin en rende de marmeren trap weer op.

Toen ik door het warme kasteel liep werden mijn vingers langzaam weer voelbaar.
Ineens stonden er 2 jongens voor me en ik wist al meteen wie het waren.
Maar toch schrok ik.
"Eeh joh, niet heel de tijd schrikken van ons!" zei Fred.
"Nee, dadelijk voelen we ons nog als een soort van Dementor's ofzo." zei George.
"Sorry." zei ik met een hoofd als een tomaat.
"Lyne was het hea." zei Fred. "Mooie naam... of had ik dat al eens gezegt?"
Ik keek hem alleen aan.
"Laat maar, mijn broer is wat vergeetachtig." zei George, die dichter met zijn hoofd naar mij kwam om te zorgen dat Fred het niet zou horen.
Ik glimlachte beschijden.
"He, heb je zin om iets leuks te gaan doen eens een keer samen met ons?" vroeg Fred.
"J...Ja, gr...graag zelfs." stotterde ik en ik voelde mijn oren rood worden.
"Mooi. Hier, als je dit op een brief zet, en die aan je uil geeft als je die hebt, dan komt hij bij ons aan, waar we ook op de wereld zijn." zei George en hij had me een klein stukje perkament met een paar woorden erop gekalkt.
"Wel geheim houden, het is eigelijk illegaal." fluisterde Fred, terwijl hij nerveus om zich heen keek of niemand hem kon zien.
"D...dank je wel." zei ik en ik keek ze allebij even aan, maar niet lang, want daar was ik te verlegen voor.
"Nou... dan horen we denk ik wel iets van je hea." zei George.
"Byebye." zeiden ze allebei en Fred aairde me weer over mijn hoofd.





to be continued...