De weg onder de berg

5. de weg onder de berg

Iedereen was bedoven onder de sneeuw. Maar sommige konden zich zelf bevrijden, zoals Gandalf, Aragorn, Legolas en Boromir. Samen redden ze de andere. Mariska, Peyton, Aragorn werden door hun angstige vader onder de sneeuw vandaan gehaald. Toen hij zag dat ze nog leefde, en het dus alleen koud hadden door de ijs koude sneeuw, omhelsde hij hun met tranen in zijn ogen. “ Gelukkig hebben jullie niks. Zei hij tegen ze en liet zijn kinderen los. De drie keken hem verbaast aan.
“ Natuurlijk is alles goed,” zei Mariska. “ We kunnen heus wel wat hebben hoor.” Ze glimlacht naar hem. Legolas glimlacht ook. Als iedereen weer bij elkaar is gaan ze na een overleg richting Moria.

Het is al avond als ze in de buurt van Moria komen. Het dal waar de poort ligt is donker en griezelig en het meer die daar aan grenst is groen en angstaanjagend. Zowel Aragorn als Peyton lopen dicht bij hun vader, terwijl Mariska samen met de tovenaar en Gimli voorop loopt. ‘Dit is zo geweldig,’ roept ze terwijl ze de andere met een grote glimlach aan kijkt. Zowel haar broer als zus kijken haar aan alsof ze gek geworden is.
‘Jij liever dan ik,’riep Aragorn terug, ‘Ik krijg de kriebels van deze plek. De andere waren het met de jonge elf eens. Merry en Pippin mompelde een paar woorden met elkaar en raapte onder weg een paar stenen op en lieten die weer vallen.
‘Mariska,’ riep Peyton naar haar zus. ‘Ik heb het gevoel dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren, dus wees alert.’
Mariska keek terug. ‘Gaat dit soms over dat we gave’s hebben?, want ik geloof niet dat we die hebben.’ Snel keert Mariska zich om en holt naar Gandalf en Gimli die al, samen met Frodo en Sam, bij de poort van Moria waren.
Naast haar hoort Peyton haar vader hoorbaar zuchten, ook Peyton zucht, ze wist dat haar zus hun kon beschermen, maar ze moest vroeg of laat toch onder ogen zien dat ze alle drie een bepaalde kracht hadden. Ze bekeek van uit haar ooghoeken naar haar jongere broertje, ze vroeg zich af was zijn kracht zou zijn.
Misschien wel de kracht om iemand te bevriezen. Dat zou mooi zijn, ik zie wat iemand wil doen, Aragorn bevriest hem en Mariska zet hem in brand. Peyton begon te grijnzen. Ik vraag me af wat moeder allemaal nog meer voor krachten had, dat moet ik maar eens aan vader vragen zodra we veilig zijn.

Aragorn liep samen met Merry en Pippin. Hij vond deze plek aardig eng en de rillingen liepen over zijn rug. Hij hoopte snel weer onder de bomen te kunnen begeven. Waarom gingen we ook mee, dacht hij. Ik wauw dat we thuis waren gebleven. Ik vraag me af hoe het met moeder gaat.
Snel wierp Aragorn een blik op zijn vader, die opdat moment aan zijn vrouw dacht. Ik vraag het straks wel.
Zodra hij bij de poort aan kwam hoorde hij Gandalf verschillende spreuken uitspreken om de poort te openen, maar zonder succes. Aragorn besloot maar om samen met Merry en Pippin stenen te keien op het water, ze doen alle drie niet slecht maar worden later door de doler aangesproken en stoppen dan ook bij het horen van zijn stem.
Ik wil die water demon niet tegen het lijf lopen, dacht Aragorn huiverend terwijl hij naar het gure water keek en schrikte toen hij iets zag bewegen. Snel dook hij achter zijn vader en hield zich stevig vast aan zijn middel.
Legolas keek zijn zoon glimlachend aan. ‘Geen zorgen mijn jongen,’ zei hij. ‘Er gebeurt je niks. Ik bescherm je wel.’
Aragorn keek zijn vader even aan en glimlachte. ‘Dank u vader.’ Maar toen werd hij wat serieuzer. ‘Vader?, is het waar wat ik hoorde, hebben we echt magische gave’s?’
Legolas merkte dat Aragorn hem strak aan keek en graag antwoord wilde hebben.
‘Ja, mijn zoon.’ Zei hij. ‘Dat klopt, jij en je zussen hebben ieder een gave geërfd van jullie moeder. Dat zich verder zal ontwikkelen in jullie karakter.’
Legolas zweeg even. ‘Maar nu is niet het moment om daar over te praten jongen, de poort gaat al open.’
En inderdaad, toen Legolas dat zei ging de poort van Moria open.
‘Binnen kort ontdekt u de gastvrijheid van de dwergen meneer de elf.’ Zei Gimli tegen Legolas, toen ze naar binnen liepen. ‘met mals bier en vers vlees zo gaar van het bot. Want dit is het huis van mijn neef Balin en ze noemen het een mijn, een mijn.’
Maar de doorslag die Boromir gaf, sloeg alle vrolijkheid van Gimli tegen de grond en deed de benen van de drie jongen elven beven.
‘Dit is geen mijn, het is een tombe. We hadden hier nooit moeten komen, we moeten naar de kloof van Rohan. En dan naar mijn stad.’
Maar terwijl ze zo stonden te praten, kreeg Peyton een visioen. Ze zag dat Frodo werd gegrepen door lange tentakels.
‘Vader.’ Riep ze naar Legolas, maar voordat ze kon roepen wat ze had gezien werd Frodo gegrepen door een lange tentakel die uit het meer vandaan bleek te komen.
‘Mariska, Peyton, Aragorn ga de grot in en blijf daar.’ Riep Legolas naar zijn kinderen terwijl hij samen met de Stapper en Boromir Frodo gingen redden. Mariska, Peyton en Aragorn rende de tombe verder in, in de richting van een trap die naar een gang leiden. Peyton stond rillend tegen haar oudste zus aan. ‘Ik zag het gebeuren, ik zag hoe Frodo werd gegrepen, en ik was te laat om het te voorkomen.’
Mariska nam haar zusje in haar armen. ‘Geen zorgen, vader en de andere redden hem wel, maar toen trok ze Aragorn dicht tegen zich aan. ‘Maar even een vraag, hoe zit dat nu met die zogenaamde krachten?, hebben we die nu echt of is dit een grote grap?’
Aragorn en Peyton keken elkaar even aan.
‘Ja we hebben speciale krachten, ik heb het nog even aan vader gevraagd na dat Peyton er over begon, maar volgens vader hebben we magische krachten dat zich verder ontwikkeld, naar ons karakter.’
Mariska zweeg even. ‘Echt waar?’ vroeg ze stotterend.
Peyton en Aragorn knikte.
‘Ja.’ Zei Aragorn. ‘Volgens vader, heb jij de kracht om vuur te sturen en Peyton heeft de kracht om in de toekomst te kijken. Maar ik vraag me af wat mijn kracht zal zijn.’
De drie zwegen even en luisterde hoe andere Frodo redde en de mijn in renden.
‘Mariska, Peyton, Aragorn.’riep Legolas, ‘waar zijn jullie?’
‘We zijn hier vader.’ Riep Aragorn en fluisterde naar zijn zusjes. ‘ We vragen straks wel aan vader wat we kunnen verwachten van onze krachten en vragen dan naar moeders gaves.’
De twee meiden knikken, Aragorn had gelijk. Ze zouden er later over praten, maar eerst uit Moria zien te komen. Samen met de andere liepen de jonge elven Moria verder in, geen idee wat er nog zou komen.