What is Love?

Logan pov.

Logan Mitchell lag met zijn laptop op schoot op zijn bed en enkel getik van het toetsenbord was hoorbaar. Langzaam stopte hij met typen en vouwde zijn handen samen. Even dacht hij na over hetgeen was hij zojuist had getypt. “Als men elkaar net zozeer lief heeft als de liefde voor wetenschap zou niemand alleen zijn…” Logan slikte. Hij zou alleen blijven… De deur ging langzaam open en Carlos slenterde naar binnen. Tegen Logan’s verwachting in, liet Carlos zich naast hem neervallen. Logan begon druk te typen om zijn vorige zin uit beeld te krijgen. Carlos staarde naar het plafond, blijkbaar druk in gedachten over van alles en nog wat. Logan voelde hoe Carlos dichterbij kroop en voelde de neiging rechtop te gaan zitten. Iets in hem hield hem tegen. “Wat is liefde?” vroeg Carlos. Logan typte verder en negeerde zijn vraag. “Hoe weet je of je verliefd bent?” begon Carlos opnieuw. Logan zuchtte en stopte met typen. “Ik zou het James vragen,” zei hij kortaf en ging weer verder met typen. “Soms is de persoon waar men zo erg naar hunkert zijn dichtstbijzijnde vrind…” Logan slikte. Dit verslag kon hij later maken. Logan was alles behalve een uitsteller, maar zijn hoofd stond er nu niet naar. Niet met Carlos naast zich. Dat had verschillende redenen. “Maar ik wou het van jou horen,” antwoordde Carlos zachtjes. Logan keek naast zich. Carlos lag op zijn rug met zijn handen rustend op zijn buik. “Ware schoonheid komt vanbinnen…” “Ik kan je er niet mee helpen!” zei Logan geïrriteerd. “Hoezo niet? Ik bedoel Camille was toch-” Halverwege zijn zin viel Carlos stil. Hij wist precies hoe het was gelopen… “Soms moet men uitleggen wat liefde is om het zelf te begrijpen…” Logan gaf het op. “Liefde is een gevoel in je onderbuik wat je alleen krijgt als je aan haar denkt of als je haar ziet. Je wil altijd bij haar zijn en haar hand vasthouden ook al is die plakkerig ofzo. Liefde is … liefde kent geen schaamte. Je wil gewoon je echte ik aan haar laten zien. Liefde is lachen. Je wil haar zo vaak mogelijk laten lachen…” Carlos bleef hem gedurende tijd aanstaren, wat Logan de kriebels gaf. Onderbuik kriebels… “Of hem…” Logan keek verbaast naar Carlos door zijn woorden. “Of hem,” zei hij instemmend. “Dat gevoel heb jij nooit ervaren of wel soms?” vroeg Carlos. Logan richtte zijn blik weer op zijn laptop. “Wie leeft zonder lief te hebben leeft niet…” Logan schudde zijn hoofd. “Niet bij Camille,” gaf hij zacht verluisterend toe, bang voor zijn eigen woorden. “Voelt het grappig? Een onderbuik kriebel?” vroeg Carlos na een doodse stilte. Logan haalde zijn schouders zwakjes op. “Liefde is een ziekte waarvan men niet wil genezen. Een gebroken hart is iets wat men graag wil vergeten.” Logan zuchtte en gaf het op. Hij klapte zijn laptop dicht, legde die naast het bed en ging op zijn rug liggen. “Het maakt me misselijk.” Carlos kneep zijn ogen samen. “Ik denk dat ik nu een kriebel heb,” zei hij naïef. Een rilling bekroop Logan van top tot teen. “Hoe bedoel je?” vroeg Logan schuw. Carlos haalde op zijn beurt zijn schouders op. “Onderbuik gevoel…” Logan ging rechtop zitten en Carlos volgde meteen zijn voorbeeld. “Ik volg je niet helemaal…” Logan voelde zich licht worden in zijn hoofd. En tegelijkertijd ook warm. Warm en licht! En het voelde niet normaal. Dromerig en onrealistisch. Tuurlijk hij had het zich al miljoenen keren en op miljoenen manieren voor de geest gehaald, maar dit, de realiteit, deed hem de das op. “Wat nou als ik verliefd op jou was?” vroeg Carlos. Logan schudde zijn hoofd. “Kan niet,ik bedoel we kennen elkaar als sinds… We zijn beste vrienden… Je beeld je dingen in!” Logan kwam niet meer normaal uit zijn woorden. “Maar wat nou als ik dat niet doe! Al die dingen die je zei, het klopt! Ik denk dat ik-” “Waag het niet dat te zeggen!” riep Logan en stond op van zijn bed. Carlos volgde weer zijn voorbeeld en deed een stap dichterbij. Logan deed een stap afstand. “Wat niet? Dat ik ver-” “Hou je kop!” riep Logan en deed wanhopig nog een stap naar achteren. Op Carlos gezicht ontwikkelde zich langzaam een grijns en hij stak zijn handen uit. “Bang?” riep hij en begon Logan langzaam te kietelen. Als snel hielden Logan’s knieën hem niet meer en hij viel op de vloer. Schatterend ging Carlos bovenop hem zitten en ging door met het kietelen van Logan. “Kappen! Carlos!” riep hij luid lachend en hij probeerde Carlos van zich af te drukken. Ook al was de latino klein, sterk was hij wel. “Zeg het!” gilde hij. “Nee!” riep Logan en werd rood van het lachen. Tenminste dat was de meest logische reden… “Ik stop niet met kietelen voor je de magische woorden zegt, Logie!” “Ik vind je leuk!” riep Logan. Carlos stopte met kietelen. “Eigenlijk waren de magische woorden ‘stop’ en ‘alsjeblieft’…” zei Carlos. Logan zette grote ogen op. Op dat moment wou hij wel door de grond zakken. “Maar dit is nog beter,” vervolgde hij zacht en ging wat verder over Logan heen leunen. “Ga je me zoenen?” floepte Logan eruit. Carlos bleef even stil zitten en keek eventjes naar iets anders dan Logan. “Mag dat?” murmelde Carlos zacht. Logan beet op zijn lip en knikte toen. Grijnzend boog de latino zich voorover en liet zijn lippen tegen die van zijn beste vriend schaven. Het was zacht, teder, maar bovenal, liefdevol. Toen ze elkaar loslieten kwam er een raar gebrom afkomstig vanuit Carlos maag. “Dat was geen onderbuik kriebel of wel?” vroeg Logan. Carlos lachte en schudde zijn hoofd. “Ik heb honger!” riep hij en stond op. Logan ging op zijn benen zitten. “Carlos?” zei hij zacht, nog druk nadenkend over wat zojuist gebeurd was. De karamel gekleurde jongen draaide zich om. Hij had lichte blosjes op zijn wangen. “Wil jij mijn vriendje zijn?” Carlos beet op zijn lip en staarde even naar de grond. “Alleen als jij de mijne word,” zei hij voor hij opkeek. Logan knikte. “Graag,” grijnsde hij en Carlos hielp hem overeind. Deze keer bracht Logan zijn lippen naar die van Carlos toe. Carlos maag gromde opnieuw. Logan schoot in de lach. “Zo’n trek?” Carlos schudde zijn hoofd. “Dit was wel een onderbuik kriebel,” zei hij en het leek of hij trots was. Logan grijnsde terug en samen verlieten ze de kamer van de nerd.

Sometimes future doctors marry helmet wearing hockeyplayers, get over it !