1.0

Op de terugweg naar huis, met de zware emmer, zag ik mijn vader lopen. Hij lachte toen hij me zag lopen. 'Amelie, ik had je juist nodig!' zei hij aangenaam verrast. 'Wat is er?' vroeg ik kreunend door het gewicht van de emmer. 'Ik zou graag hebben dat je even naar het bos gaat voor bessen!' zei hij dwingend maar toch zachtaardig. Hij nam de emmer van me over, en ik keek hem twijfelend aan, maar stemde toch toe. Ik had het niet zo voor het bos, maar als hij dan echt bessen nodig had, had ik niet echt een keuze. Iemand moest het tenslotte doen! 'ga maar snel naar huis en maak je klaar om te vertrekken!' zei hij terwijl hij met de emmer wegliep. Ik zuchte en draaide me om, om naar huis te stappen. Toen ik een beetje verder stapte zag ik Brandon staan praten met een blondje dat hier niet zo ver vandaan woonde. Ze had prachtig, lang blond haar en grijze ogen. In haar hand hield ze een mandje met kleurrijke bloemen. Wedden dat Brandon zijn flirts ging optrommelen, zodat hij ieder lied een nieuw meisje had? De opvaller! Hij zag er mischien niet slecht uit, maar zijn hart hield enkel van hem alleen. De meisjes zag hij enkel en alleen graag om hun lichaam. Het kan hem geen bal schelen of het krengen of goed opgevoede meisjes waren, zolang ze hem konden vermaken, en hij kon pronken was hij tevreden! Ik kwam aan mijn huis en stapte de frisse keuken binnen. Mijn moeder had vast al een mandje klaargezet voor me. Ik liep naar mijn kamer om mijn rode kapmantel en liep terug, waar inderdaad een mandje klaarstond. Mijn moeder kwam uit mijn ouders hun slaapkamer, met het beddengoed. 'Aha, je gaat dus toch naar het bos!' zei ze blij. Ik knikte glimlachend en nam het mandje van de tafel. 'Hoeveel bessen moet ik meenemen?' vroeg ik terwijl ik het mandje bestudeerde. Hopelijk niet helemaal vol! 'Oh, vul het mandje maar goed aan!' zei ze vriendelijk terwijl ze de bedlinnen op tafel legde.