4 ~

Kiana P.O.V.
School besloot grappig te doen, en ons niet een mentale marteling, maar een fysieke marteling te geven. Vooral Jane nam dit erg zwaar op. We gingen zo snel mogelijk de kleedkamer in, zodat we er ook weer zo snel mogelijk uit waren. Maar een minderwaardigheids complex is niet te voorkomen als je moet omkleden tussen de Push-ups. In de gymzaal werd het ons al snel duidelijk wat de bedoeling was van deze les. De doeken tussen de zalen waren omhoog en het middenstuk was met pionnetjes afgezet. We gingen trainen voor de Shuttlerun. Naast me hoorde ik Jane kreunen. Net op dat moment kwam Zayn de zaal in lopen. “Waarom zo’n sip gezicht?” vroeg hij lachend aan ons. “Shuttlerun training.” zei ik, en Jane trok een pruillip. Achter Zayn kwam de rest van de klas aangelopen. Voorop liep Selena, die ons afkeurend aan keek. Ze had duidelijk haar best gedaan zo weinig mogelijk kleren aan te doen. Arrogant liep ze naar Zayn en tikte op zijn schouder. Hij draaide om en keek haar aan. Ik probeerde in te schatten wat hij van haar vond, maar hij hield zijn gezicht goed onder controle. “Hallo macho, ik ben Selena.” zei ze terwijl ze zoveel mogelijk inkijk probeerde te hebben. Zayn leek niet onder de indruk. “Oh ja, ik heb van je gehoord.” zei hij. Een grote, misselijkmakende glimlach kwam op haar gezicht. “Ik vind het echt zo vervelend voor je.” vervolgde hij. Verbaasd keek ze hem aan. “Eh, wat?” “Dat je ouders zo arm zijn, dat je te kleine kleren moet dragen.” zei Zayn met een pokerface. Jane en ik schoten in de lach en Zayn draaide de uit het veld geslagen Selena de rug toe. Een big smile sierde zijn gezicht. Het duurde even voordat we weer bij kwamen en we merkten dat de les was begonnen. Mr. Thomas, onze gymleraar, stond ons ongeduldig aan te kijken. We namen een sprintje om de rest in te halen, maar al snel zakte ons tempo tot joggen. Zo kon je tenminste praten. Ik zag aan Zayn dat het hem totaal geen moeite kostte om te praten en te lopen tegelijkertijd. Daaruit maakte ik op dat hij een goede conditie had. Dat was ook wel te zien aan zijn spieren. Toen er werd omgeroepen dat we nog maar een halve minuut moesten zuchtte Jane opgelucht. Ik versnelde mijn pas. Op het eind ging ik altijd nog even zo hard als ik kon. Zayn keek me uitdagend aan en ging nog harder. "Wedstrijdje?" zei hij met een jongensachtige lach. "Oke." Ik probeerde zo zelfverzekerd mogelijk te klinken. Zayn ademde een keer diep in en sprintte er vandoor. Ik volgde zijn voorbeeld en al snel raceten we iedereen voorbij. We waren behoorlijk aan elkaar gewaagd, maar hij haalde me net in toen het fluitje klonk. Lachend lieten we ons op de grond vallen, en Jane ging er heel droog naast liggen. We hadden een nieuwe vriend erbij.