~10~

Ik had Colette’s smsje gelezen en ik moest er constant aan denken. Wat waren die dingen die net gebeurd waren? En hoezo wist ze niet waar ze geen moest? Ik bleef het me maar afvragen en de jongens merkte dat ik met mijn gedachten ergens anders zat. “Zayn what’s going on? Are you thinking of Colette? You really liked her didn’t you?”vroeg Liam. “Yes, I really like her. But I can’t stop thinking about the text she send me.” Zei ik terug en ik liet Liam de sms van Colette lezen. “Hmm, that’s a weird text. You’re worried aren’t you?”vroeg Liam.”Yes, I don’t know what I should send back to her.” “Why don’t you just call her, then you can ask her what’s going on. Maybe your worries will be over then. And you need your concentration back ‘cause the concert starts in an hour.” Zei Liam. Hij had gelijk ik moest mijn concentratie terug krijgen voordat het concert begon want anders ging ik het concert verpesten, en als ik haar belde zou ik ook haar stem horen. Ik besloot haar te bellen.

Ik had een half uur met Colette gebeld, ze had me alles wat er gebeurd was verteld. We hadden afgesproken dat ze toch naar Antwerpen zou komen en dan vannacht weer bij mij op de kamer te slapen. Ze kon nergens anders naartoe, en ik wilde niet dat ze alleen was. Ze zou dus naar ons hotel komen en dan zouden we elkaar na het concert zien. Ik vond het fijn dat ik haar vanavond kon zien en er voor haar kon zijn. Ze was zo aan het huilen tijdens ons gesprek, en het enige wat ik wilde was haar vasthouden en haar troosten. Vanaf het eerste moment dat ik haar had gezien, had ik mijn ogen niet van haar af kunnen houden, ze was zo mooi. Ik voelde me op mijn gemak bij haar, ik kon mezelf zijn bij haar en dat vond ik fijn. Ik had het altijd moeilijk gevonden om mezelf te zijn bij mensen die ik niet kenden. Het was net alsof zij mij begreep, ik vond de gesprekken die ik met haar gehad had zo fijn, ze was zo lief. Ik vond het zo erg dat dit lieve meisje dit moest meemaken. Wat haar ‘ouders’haar hadden aangedaan vandaag was verschrikkelijk.

“Zayn.” Hoorde ik Harry opeens in mijn oor schreeuwen, waardoor ik me kapot schrok. “So you finally heard me after I said your name just 10 times. We have to get on stage. You’re coming?” “Yes I’m coming”. Zei ik en ik liep achter Harry aan richting het podium. Ik probeerde alles uit mijn hoofd te zetten tijdens het concert, maar dat lukte niet helemaal. Normaal vond ik optreden het leukste wat er was, maar op dit moment wilde ik alleen maar bij Colette zijn, dus ik was erg opgelucht toen het concert erop zat. We hadden alleen nog een meet and greet met twee Belgische fans, maar gelukkig was dat maar tien minuten, ookal leken die een uur te duren. Daarna gingen gelukkig richting het hotel waar Colette al was, want dat stond in haar smsje wat ze gestuurd had.