1,

Een zwarte gedaante loopt door de woestijn. Het kijkt om zich heen. Niemand te zien. Voor het verschijnt een portaal. Het gaat naar binnen. Het loopt door donkere gangen. Donkere vieze, lange gangen. Op het einde blijft het staan. Het doet zijn capuchon af. Het is Arlene. Ze doet de deur open en loopt naar binnen. Ze komt in een kamer. Er zitten al een paar mensen op haar te wachten. Helemaal achterin de kamer zit een gedaante in een grote stoel. ‘En, hoe zit het met de sterrenbeelden?’ vraagt de gedaante. Arlene buigt voor hem en zegt ‘Heer, Sagittarius, Virgo en Gemini zijn bij elkaar. Het is me gelukt om er een uit te schakelen. Ik heb Sagittarius vergiftigd met mijn zwaard’ zegt Arlene. ‘Ze zijn nu onderweg met het vliegtuig naar China. Ze geloven dat Sagittarius nog tot leven komt. Maar dat zal niet meer gebeuren’. ‘Goed om te horen’ zegt de gedaante. ‘Naar China zeg je? Volgens mij is dat jou gebied. Nietwaar, Jonas?’ ‘Heer, ik zal er alles aan doen om hun te dwarsbomen’ zegt Jonas. ‘Goed zo’ zegt de gedaante. ‘Ga nu snel’. Jonas staat op vanuit zijn stoel en loopt de kamer uit.

Geen besef van tijd, geen besef van plaats. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt niet. Ergens ver weg hoor ik stemmen. Maar ik kan ze niet verstaan. Ik voel niets, ik hoor niets, ik zie niets en ik ruik niets. Al mijn zintuigen zijn uitgeschakeld. Het laatste wat ik me kan herinneren is dat Arlene me neerstak met een zwaard. Daarna werd het donker.

‘Hoe gaat het met hem?’ vroeg ik. ‘Het gaat echt niet goed met hem’ zei Henrik. ‘Hij is vergiftigd door het zwaard en hij is totaal verlamd’. We vlogen nu al dik 8 uur. We waren op weg naar China. Hopelijk zouden we daar een volgend sterrenbeeld tegen komen. We waren met z’n elven. Steven was terug gegaan samen met de ecliptianen. Henrik was gebleven. We hadden allemaal de strijd overleefd. Rose en Joost waren alleen zwaar gewond en Sagittarius was verlamd. Henrik had een grote wond in zijn hoofd, maar die was gelukkig al bijna helemaal genezen. Robijn, Jason, Robert, Roberto, Gemini en Gemini en ik hadden gelukkig helemaal niets, op een paar schrammen na. De strijd was er nog flink aan toe gegaan. Nadat Arlene Sagittarius en Henrik had neergehaald, waren wij flink in actie gekomen. Met z’n alle verdreven we Arlene en de andere slagendragers. Daarna waren we met een privé vliegtuig van de ecliptianen uit Mexico gevlogen. We hingen nu nog steeds in de lucht. Over een paar uur zouden we landen in China. Henrik zou net zolang blijven totdat Sagittarius helemaal hersteld was. Hopelijk ging dat nog gebeuren.

Het lampje van ‘riemen vast’ ging branden. Dat wilde zeggen dat we gingen landen. Ik was kotsmisselijk inmiddels en wilde graag uit het vliegtuig. Ik deed mijn riem vast. Al snel waren we aan het dalen en na een half uur stond het vliegtuig stil. Ik keek uit het raam. Er waren veel bergen te zien. We waren in het westen van China. We maakten onze riemen los, pakte onze spullen en verlieten het vliegveld. Jason en Joost tilde Sagittarius op. ‘Waar gaan we nu heen?’ vroeg ik aan Henrik. ‘Ik weet wel een schuilplek hier vlak in de beurt’ zei Henrik. We liepen door de bossen. Alweer. In Mexico hadden we ook van bos tot bos gereisd. We moesten nu in de bossen blijven net zolang Sagittarius beter werd. We liepen uren achter elkaar. Ik kon niet meer. Het werd inmiddels al donker. ‘Hoe lang nog voordat we er zijn?’ vroeg Gemini. ‘Nog een paar uur’ zei Henrik die voorop liep. Ik zuchtte overdreven. Het landschap in China was prachtig. Er waren veel bergen en rotsen. We ontweken de steden, maar die wilde ik nog zeker zien. Na nog een aantal uur gelopen te hebben zei Henrik opeens ‘stop’. We stopten allemaal. ‘Hier is onze verblijf plaats’ zei Henrik en hij wees naar een grote hut. Hij stond midden in het bos en was groot genoeg voor ons allemaal. ‘Eindelijk kan ik slapen’ zei ik. Ik liep naar binnen. Er stonden een paar bedden. Ik dook op een bed en viel meteen in slaap.