Chapter 4.

Harry POV


Na vannacht nog hebben liggen piekeren over waar Malfoy’s vrolijkheid vandaan zou kunnen komen, zat ik dan nu toch eindelijk aan het ontbijt.

Vermoeid keek ik naar al het eten voor me en besloot toch maar een beetje op te scheppen. ‘’OMG Harrly! Die worstjhes mut jah pobleren! En diel toastt oak! ‘’Brulde Ron met volle mond. Etens resten spetterde in het rond. Wat bij iedereen en vooral bij Hermoine voor grote ergernis zorgde. ‘’Ron, kun je nou nooit normaal eten! Het is…

Verder kwam Hermoine niet. Want haar stem werd omvergeblazen met het gelach afkomstig van de Slytherin tafel. Blijkbaar had zich weer eens iets afgespeeld. Ik ging staan in een poging te kunnen zien wat er was gebeurd. ‘’Arme Pansy’’ hoorde ik Ron grinnikend zeggen. Waarop Hermoine met ingehouden lach hem met een boek sloeg en zei ‘’Dat is niet grappig!’’.

Daar stond Pansy dan. Helemaal bedekt met het taartje dat Blaise in d’r gezicht had geduwd. Het was zo een komisch gezicht dat ook de andere afdelingen begonnen te lachen.

‘’Het is toch wel een beetje zielig voor Pansy, ik bedoel iedereen weet toch dat zij Malfoy leuk vind. En dan zit die rat d’r uit te lachen.’’ Zei Ron nog na hikkend van het lachen.
En inderdaad. Malfoy zat daar samen met Zabini te huilen van het lachen.
Ik vroeg me af wat er in Malfoy’s hoofd om ging. Dat hij om andere lachte was niks nieuws. Maar dat hij Hermoine Ron en mij niet meer lastig viel, was raar.

‘’zou Malfoy het begrip houden van eigenlijk wel begrijpen?’’ vroeg Hermoine zachtjes. ‘’Tuurlijk niet! In mijn leven ben ik nog nooit zo een kil harteloos persoon tegen gekomen!’ Maar waarom zou jou dat wat uitmaken?’’ Vroeg Ron aan Hermoine.
Voor de rest had ik geen oor meer. Ik was gefocust op iets anders.

Starend keek ik in de richting van Malfoy en volgde elke beweging die hij maakte. In de hoop te ontdekken wat hem zo vrolijk maakte. Ik keek naar hoe Blaise, Malfoy aantikte en ze samen in mijn richting keken. Snel wil ik de andere kant op kijken. Maar dan valt me wat op.

Ik zie hoe Tatsumi richting Malfoy loopt. Kota Tatsumi, wie kende haar nou niet. Het mooiste meisje uit slytherin. Een pure blood natuurlijk met een perfect figuur een prachtig gezicht en lang steil zwart haar met in de pony een witte pluk. Zelfs Gryffindors zouden voor haar een uitzondering maken.

‘’He niet dagdromen!’’ Schiet op anders komen we te laat. Ik wil niet te laat zijn bij Sneep!’ Gilde Ron bijna Panisch. Nog kijkend naar Kota voel ik een tik tegen m’n hoofd. ‘’Staren naar Tatsumi doe je maar een andere keer!” Bromt Ron. En hij sleurt me mee. Wanneer we bijna de Great Hall uit zijn kijk ik nog een keer achterom. Vaag zie ik nog hoe Kota iets uit haar gewaad pakt en het Malfoy toe steekt.