004 Stan.

Ik ren achter het bruine hondje aan tot we bij het huis van Rowy zijn. Dit is toch geen toeval? Het hondje staat bij de tuindeur op me te wachten. Ik volg hem, dan zie ik de keukendeur. Er ligt een boomstam, Ik loop dichter naar de deur toe, dan zie ik haar in de keuken op de grond. Ze lijkt dood, ze mag niet dood zijn, dat weiger ik te geloven. Ik pak de boomstam en begin er aan te trekken. Geen beweging in te krijgen. Moedeloos zak ik op de grond, het gaat toch niet lukken. Het hondje gaat naar binnen en begint Rowy op haar gezicht te likken. Wat heeft dat nou voor zin? Rowy beweegt, ze beweegt haar arm en draait met haar hoofd. Ze leeft nog!
Dat geeft me nieuwe hoop, ik trek uit alle macht aan de boomstam maar er komt nog steeds geen beweging in. Hmm oke iets anders dan, de tijd dringt, er komt steeds meer rook in de keuken. 'Denk na, denk na!' Rowy kreunt en gaat met haar hand naar haar hoofd en wrijft er over, haar ogen blijven gesloten. 'Rowy, Rowy ik kom je redden!' Ze lijkt het te horen want haar hoofd beweegt zich naar mij toe maar ze doet nog steeds haar ogen niet open. Ik krijg opeens een geweldige ingeving. 'Blijf hier Rowy ik ben zo terug' Dom, alsof ze ergens heen zou kunnen.

Na een tijdje kom ik weer terug in de tuin, Rowy is niet meer te zien door de rook en binnen piept het kleine hondje. Hij wil haar niet meer alleen laten.
De tijd dringt.


En zoals belooft hier het hoofdstukje. Pas door na een reactie