Your song - 13.2

Stilte heerste in het huis, enkel het geluid van een tikkende klok was hoorbaar. Tik tak, tik tak. Olivia’s handen omsloten een warme tas chocolademelk. Deze verspreidde een heerlijke geur. Het mocht misschien raar zijn, warme chocolademelk in de lente, maar voor Olivia was dit normaal. De tv stond op, maar op mute. Nog vierentwintig uur en ze zou hem terug zien. Niall. Een glimlachje verscheen rond haar lippen. Ze had hem echt gemist. Zijn eetgewoontes, zijn spastische bewegingen, zijn grappen, zijn glimlach en zijn zachte lippen. Was dit het gevoel van verliefd zijn? Een buik die samen trok als je al enkel aan die ene jongen dacht? Een droge mond? En dan had ze het nog niet over de honderden vlinders die door haar buik fladderden. Ze hield van dit gevoel, het leek alsof ze over de wolken liep. Dat ze niet kon vallen. Het enige minpunt van liefde was, in haar ogen, het punt als het uit raakte. Dan viel je wel. De klap die het maakte op je lichaam was afschuwelijk. Het kon veel pijn doen, ongelofelijk veel pijn. Je wereld werd donkerder. Je voelde je dan gebroken, alsof al je lichaamsdelen uit elkaar gevallen waren. Maar dat had soms ook zijn voordelen. De personen die dan je lichaamsdelen bij elkaar raapten en je weer heel lieten voelen, die personen waren belangrijk. Die personen hielden echt van je. Ze zorgden ervoor dat je wereld weer lichter werd, dat de duisternis verdween. Niet dat alle break-ups zo emotineel, dramatisch en negatief waren. Soms waren ze veel normaler, voelde het niet alsof je uit elkaar viel. Soms kwam er enkel een klein barstje in je hart. En soms was je blij dat het uit ging.

Olivia’s ogen verplaatsten zich van haar tas chocolademelk, die ondertussen leeg was, naar de tv. Deze stond nog steeds op mute en met een glimlachje rond haar lippen bekeek Olivia het beeld. Nathan en Kelly stonden tegen over elkaar. Misfits. Eén van Louis’ lievelings series. Samen met Olivia keek hij er elke keer weer opnieuw naar. Het was iets wat enkel van hen twee was. Geluid vulde de kamer toen Olivia op de afstandbediening drukte. Ze stond recht en wandelde, met de tas nog steeds in haar handen, naar de keuken. Nog tweeëntwintig uur en ze zou de jongens terug zien. Was het zielig dat ze de uren aftelde? Niet dat ze daar verder over na dacht, ze haalde een pizza uit de diepvriezer en stopte deze in de oven. Ze sprong op het aanrecht en keek naar de tv, die vanop het aanrecht goed te zien was. Het huis was stil in huis, op de tv na, te stil. Olivia miste Louis, zijn opgewektheid en enthousiasme. Hij stuiterde telkens weer door het huis heen en deed haar lachen. Hij was haar soulmate. Daar was ze van overtuigd, het lot had hen samen gebracht. Samen vormden ze de twee delen van een geheel. Maar als Louis haar soulmate was, wat was Niall dan? Haar prins op het witte paard? Een grinnik ontsnapte uit haar mond, Olivia was er van overtuigd dat Niall niet kon rijden op een paard.
      “Met Olivia” de woorden rolden uit haar mond toen ze haar gsm op pakte.
      “Hey little Olive” een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze Louis’ stem hoorde. “Hoe is het met je?”
      “Goed, met jou?”
      “Geweldig, echt waar dit wil ik echt voor de rest van mijn leven doen. Maar ik mis je” een stilte hing tussen Louis en Olivia in. “Echt waar, ik had nooit gedacht dat ik je zo hard ging missen. En dan ben ik nog niet eens je vriendje maar je beste vriend. Geloof me, ik mis jou harder dan ik Eleanor mis”
      “Dat komt misschien omdat ze de helft van jullie tour bij jullie is?” een kort lachje kwam van de andere kant van de lijn.
      “Dat kan het misschien wel zijn” het deed Olivia goed op Louis’ stem te horen. “Je komt toch morgen?” er was onder tussen al meer dan een kwartier voorbij gegaan voor dat Louis de vraag stelde. “Olivia?”
      “Natuurlijk kom ik” Olivia wist dat Louis hierdoor moest glimlachen. Zo goed kende ze hem wel.
      “Dan is het goed”
      “Waarom zou ik niet komen? Je bent mijn beste vriend en ik heb je al zo lang niet meer gezien, het maakt me dus niet uit of ik iets te doen zou hebben. Ik zou naar je komen kijken”
      “Dat is lief van je. Tot morgen dan? Want ik moet ophangen”
      “Tot morgen, Lou”
      “Tot morgen, little Olive”

Willen jullie -weer- iets voor me doen? Ik wil gewoon weten wat jullie denken wat er nog gaat gebeuren / wat jullie willen wat er nog gat gebeuren. Dus zouden jullie dat in een reactie willen achter laten? Want echt, ik ben super nieuwsgierig!
Ps: Ik ben op dit moment aan hoofdstuk 19 bezig, ik zit aan 19.3 ^^
Pss: Ja, ja ik heb 50 abo's!! FEESTJE!
Psss: Tem hoofdstuk 6 is alles meer dan 100 keer gelezen
Pssss: als jullie commentaar etc hebben op deze story, laat het me weten eh ^^