Montepellier

Ik moest de eerste 2 uur naar school en daarna mocht ik naar huis, anders zouden we het niet redden.
het was 8 uur rijden namelijk.
Ik droomde, waarschijnlijk over Joe, maar dat kon ik me niet herinneren.
Toen ik werd wakker gemaakt moest ik me snel klaarmaken voor school.
Voor 1x had ik zin in school! Het was gewoon eng. Onderweg naar school was ik natuurlijk Fast Life aan het luisteren en op school kon ik me helemaal niet concentreren.
Ik was super zenuwachtig. *Zou hij me herkennen?* dacht ik.
Ik hoopte van wel maar ja, wie hoopte dat nou niet?
Toen de bel ging na het 2e uur zei ik mijn klas gedag en was ik meteen weg. Thuis maakte ik me op en kleede me om.
Ik deed natuurlijk mijn shirt aan en mijn lichtje om mijn nek.
De reis naar Frankrijk duurde veel te lang voor mijn gevoel.
Het was natuurlijk ook lang, maar het was niet goed voor mijn zenuwen.
Toen we onderweg stopte hoopte ik zoals altijd dat Joe hier zou zijn, maar alweer was het niet zo.
Toen we in Montepellier aankwamen zochten we waar we moesten zijn en we vonden het al snel, dankzij meneer Tom Tom.
We stonden in de rij. De rij was korter dan in Rotterdam, maar leek zoveel langer te duren. Toen we binnen waren keek ik in de shop, maar het waren de zelfde dingen als in Ahoy.
We gingen de zaal in en ik stond weer vooraan.
Ik drukte Karin het fototoestel in haar handen en zei:"Please!"
Ze zuchtte maar deed het toch. Eerst kregen we weer Destiny & Paris, nog steeds hetzelfde. Toen Joe kwam begon ik weer te gillen. Hij merkte het even op en keek. Hij leek even na te denken. *Waaraan zou hij denken?* dacht ik. Ik sprong en zong weer mee en mijn stem was al bijna helemaal weg, maar ik moest blijven gillen. Na 1 nummer pakte ik mijn foto en hield die omhoog. Veel mensen keken me raar aan, maar die kwamen natuurlijk allemaal voor Britney. Toen Joe klaar was keek hij nog even. Ik dacht naar mij, maar hij keek natuurlijk naar iedereen.
Vanacht 1 uur na het concert zouden we naar Dublin vliegen en morgen hadden we even een dagje niks.