92 Gifts part 3

Elisabeth PoV
Jake en Edward deden allebei hun best om de andere te raken.
‘Bella scherm ze af.’ Riep ik luid, waarom? Ik wist het niet. Edward kwam onder Bella’s scherm en keek verbaast rond, alsof hij niet wist wat te doen, maar Jake was nog altijd vrij. Het werd vrij duidelijk wanneer Bella hem onder haar Schild hield. Hij stopte met trillen. Ik keek subtiel rond me heen. Wat was er gebeurd waardoor die twee mekaar aanvielen? Zonder dat ze dat eigenlijk zelf wilden? Het enige wat gebeurd was, was Leliël die bij ons kwam staan. Ik draaide me naar haar toe, ging op mijn knieën voor haar zitten –als de situatie niet zo raar geweest zou zijn, zou Alice er zeker over geklaagd hebben. Ik probeerde in haar oogjes te kijken maar ze draaide zich weg. Ik leek een vlaag van woede in me te voelen oplaaien, en gebruikte voor de zekerheid Bells schild. Meteen was het rare gevoel weg. Was dit echt haar werk? Haar blauw-grijze oogjes leken de hele tijd weg te draaien van mij. Alsof ze me niet wou aankijken.
'Leliël?' vroeg ik zacht. Ze keek naar de grond naast me. ze negeerde me, en dat voor een kind dat nog geen 2 weken oud was. Geen respect voor de oudere generatie.
'Leliël, liefje, is er iets?' vroeg ik zacht. Doordat ik Bella's schild gebruikte, merkte ik dat Bella iedereen in haar schild had opgenomen. Mijn blonde engeltje schudde haar blonde krullen in het rond, maar ik wist dat ze het niet meende. Moederinstinct zeker?
‘Leliël?’ het was Esmee die een stap naar voren deed. Leliël reageerde anders dan ik verwacht had, ze –ik kon het amper geloven- trok haar bovenlip op en gromde naar haar. Ik keek haar verbaast aan.
‘Waar was dat voor nodig?’ vroeg ik. Leliël keek naar haar schoenen.
‘Ze vindt me niet leuk.’ Mompelde Leliël stil.
‘Natuurlijk wel.’ Zei ik meteen. Ze keek me aan met een blik die zei dat ze me graag wou tegenspreken, maar ze deed het toch maar niet. Ik vroeg me gewoon af wat haar ertoe bracht te zeggen dat Esmee haar niet leuk vond. Niemand van ons kon genoeg krijgen van de kleintjes.
‘Ze is gek van Remy, maar van de rest trekt ze zich niet veel aan.’ zei Leliël met haar hoge, kinderlijke stemmetje. Het was waar dat Esmee heel erg van Remy hield, omdat hij zo rustig was dat het bijna een menselijke baby was, en met haar verleden verbaasde me dat niet. Het leek logisch dat ze het meeste tijd spendeerde met de meest mens achtige baby, om het maar zo te zeggen.
‘Het is niet omdat ze Remy leuk vindt, dat ze niet van de rest houdt.’ Sprak ik haar tegen. Ik merkte dat Freek dichter en dichterbij kwam. Ik merkte hem aan de randen van mijn bewustzijn op. En dan stond hij plots naast me, met de snelheid van een volwassen vampier.
‘Zorgt ze weer voor problemen?’ vroeg hij op een volwassen manier, maar toch vriendelijk. Leliël stak haar tong naar hem uit, alsof dit een vraag was dat hij om de zoveel tijd stelde.
‘Niet voor problemen, ze heeft gewoon haar eigen mening.’ Zei ik zacht. Freek glimlachte zijn tanden bloot. Het leek alsof hij me probeerde in te palmen, maar niet op een hebberige manier zoals ik nu van Leliël zou verwachten. Ze waren dan wel een tweeling, ze hadden verschillende karakters.
‘Met andere woorden, ze heeft ruzie gestookt omdat ze zelf boos was.’ Zei Freek op een manier waarvan je eigenlijk zou verwachten dat hij een rekensom uitlegde.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik, wist Freek hier iets van? Of hadden we ons inderdaad minder aandacht geschonken aan hen dan aan de rest? Mijn schuldgevoel begon te knagen.
‘Ze probeert de hele tijd mensen tegen elkaar op te zetten, vooral Embry en Venna. Maar ze wordt boos omdat het haar niet lukt. Tussen Venna en Jinx werkte het wel, Embry en Seth hadden veel moeite om ze uit elkaar te houden. Het leek alsof ze elkaar wilden echt wilden pijn doen.’ Zei Freek, hij rilde, alsof het idee van mensen die niet overeen kwamen hem koude of pijn bezorgde.
‘Hoe weet je dat?’ vroeg ik terwijl ik mijn arm om Leliël heen sloeg, die van Freek gebruik wilde maken om weg te sluipen.