001 : 17 November

Sloompjes glijd ik uit bed, tot mijn kont het zachte tapijtje bereikt. Sufjes open ik mijn ogen en zie mijn grote knuffel als eerste object van de dag. Een roze konijn met gigantische oren, lekker zacht en wakend over de slapende ik. Oké, dat laatste is wat onmogelijk. Puffend beland ik op mijn knieën en kruip slaapdronken over de parket vloer heen. Slapen is voor mij net als vallen, eenmaal ik lig, wil ik niet meer opstaan! 'OOh Oh Livin' On A Prayer! Take My Hand And We'll Make It I Swear! Oh OOh' Meteen trek ik een pijnlijk gezicht en druk de knuffel op mijn oren. 'Waarom is mijn broer zo'n fantastisch zanger?'

Hij klinkt als een eekhoorn die zijn poot uitstrekt om een eikel aan een volgende tak en er net niet bij geraakt. Zo'n eng krijsend geluid, helemaal Hobbit's evenbeeld. Grijnzend om die gedachte sta ik op en ga op zoek naar m'n slofjes, harige, warme slofjes. Evenals konijntjes. Ik merk het paar op, netjes opgesteld tegen de muur net naast mijn deur. Onderweg hoor ik de deur van de badkamer openslaan en voetstappen van Godzilla. Ik hoop dat hij ooit eens uitglijd door zo te stampen op die tere vloer met natte voeten.

Ondertussen heb ik mijn paars geverfde muur bereikt en plaats mijn handen ertegen. Mijn rood gelakte tenen verdwijnen vlot in de konijnenhoofdjes en ik richt mijn hoofd omhoog, waardoor mijn knalgroene haar voor mijn ogen valt. De kalender, eerst zo wit als sneeuw, is blauwgekladderd. Afspraken, taken, tentamen,.. Die heb ik allemaal overleefd. De grote zwarte vlek erop, laat me mijn ogen sluiten en mijn wijsvinger wrijft de slaap eruit. Wat staat er vandaag op het schema?

Nieuwsgierig knipper ik met mijn ogen en tuur voorzichtig door mijn wimpers heen. 'Neeehhhh...' kreun ik bijna huilend als ik het grote doodshoofd met de letter T erin opmerk. Vandaag is het 17 November. De letter 'T' is de beginletter van het woord Tom, Tom Kaulitz wel te verstaan. Mijn hoofd valt tegen de muur en ik begin mijn smeekbedes op te zeggen. 'Alsjeblieft laat me geen 3 lange maanden in de handen van de duivel...'

De relatie tussen Tom en mij is niet zo vloeiend, sinds...mijn ouders omkwamen. Want sindsdien ben ik verplicht om met mijn broer Georg, mee te gaan op alle Tournees die de jongens maken. Omdat hij me in de gaten wil houden, omdat ik minderjarig ben en hij dus lekker de baas kan spelen als mijn voogd. Yeah! Leve het leven.

'Oh, Laylaaaa' hoor ik zingend. 'Georg als je het er nog eens in gaat wrijven, dan zweer ik je dat je met een kale knikker op het podium verschijnt.' Zijn schaterlach galmt door de gang en hij stampt zonder pardon mijn deur open.