Vechten? - 68

“Nee!” Yue was lijkbleek. “Ik kan toch niet de hele stam aan hen uitleveren?”
“Natuurlijk doe je dat niet”, zei Thomatio.
“Je hebt geen keus, je moet wel, anders is iedereen eraan”, zei Diana muisstil.
“Nee”, zei ik kalm. “De gevolgen van te vechten zijn niet erger dan als we ons overgeven. Je hebt geen idee hoe zwaar de belastingen van de vuurnatie zijn. Dus we zullen vechten.”
“Maar we maken geen kans”, fluisterde Yue.
“Jawel”, zei ik kalm. “Ik kan op mijn eentje een stuk of vijftig soldaten aan als het moet. En zij weten niet dat hier nog voldoende strijders zijn.”
“Bedoel je…?”, vroeg Yue verbaasd.
“Het wordt tijd dat ik stop met dat dubbel gedoe, vanaf nu mag iedereen weten aan wiens kant ik sta.” Yue sprong op en omhelsde me.
“Denk je echt dat we een kans maken?”, vroeg Thomatio.
“Ja”, knikte ik. “Maar we zullen wel voor een goede strategie moeten zorgen.”

De rest van de dag bleven we discussiëren over de beste strategie. Thomatio zou iedereen verder opleiden en telkens aanduiden wie wat moest doen, en ik zou hem zeggen wat er juist moest gebeuren. We zouden iedereen indelen in groepjes van drie, zodat ze elkaar ruggen konden verdedigen en elkaar konden helpen. Eenzaten waren eenvoudiger te verslaan dan groepjes.

De volgende dag stuurde ik een brief naar de vuurheer, deze keer een zonder de nodige beleefdheden.

Vuurheer Azlaï
Prinses Yue weigert, met mijn steun.
Lizzie

Ik wist dat dat hem kwaad zou maken, maar het had geen zin om beleefd te zeggen dat ik de vuurnatie al al die tijd heb tegengewerkt. Nu was het wachten op een aanval.