Vechten? - 66

VIJF JAAR LATER

Yle was nu acht jaar, en Yue had onlangs ontdekt dat ze een watermeester was. Samen met Katara werd ze getraind door Thomatio in vechten, en door Diana in heling. Yue had het hen best zelf willen leren, maar als prinses had ze weinig tijd.
“Ik ben echt blij dat jij er bent, Lizzie”, verzuchtte ze. “Alleen zou ik het echt niet kunnen, voor de stam zorgen en een dochter opvoeden.”
“Vergeet je zus niet”, wees ik Yue terecht. “Zij staat ook altijd voor je klaar.”
“Je hebt gelijk”, knikte Yue. We wandelden samen door de stam. Er werd veel getraind, niet alleen de watermeesters leerden vechten, maar ook gewone krijgers die niet konden sturen. Alle hulp was nodig. Zelfs de vrouwen leerden zich te verdedigen, en er was geen enkele vrouwelijke watermeester meer die niet kon vechten. Maar we wisten allemaal dat als de vuurnatie een te grote vloot zond, we geen kans zouden hebben.

Ik schrok toen ik een valk op me af zag komen, het was al een paar maanden geleden dat ik nog iets gehoord had van de vuurheer. Sturen deed ik ook niet vaak, nog steeds met het excuus dat de prinses bijna alles las. Na acht jaar geloofde hij dat nog steeds. De prinses vertrouwde me blindelings, behalve als het op brieven sturen aankwam. Hoe naïef kan je zijn? En dat was dan de grote vuurheer Azlaï, die over meer dan de helft van de wereld heerste.
Ik stak mijn arm uit en de valk landde erop. Ik nam de brief uit de koker die op zijn rug gebonden was. Snel ging ik terug naar het paleis, zo’n brief las ik nooit met anderen in de buurt, zelfs Yue niet. Yue ging naar Diana, ze wist dat ik weer even alleen zou willen zijn.