Stubbornness.

‘Ze komt weer bij’ zei iemand. Ik deed langzaam mijn ogen open. Hoe kwam ik aan die hoofdpijn? Twee paar grote ogen keken me blij aan. ‘Ze is weer wakker!’ zei Danila. ‘Ja..,’ zei ik en probeerde op te staan. De hoofdpijn klopte nog erger in mijn hoofd, dus ging ik snel weer liggen. ‘Wat is er?’ vroegen ze tegelijk. ‘Hoofdpijn…’ ‘Dat is ook niet zo vreemd, je viel flauw. Je hebt geluk dat je geen ernstig letsel opliep. Wat gebeurde er?’ zei Danila. ‘Ik weet het niet. Maar waar zijn die wilde beesten?’ ‘Toen jij flauwviel werden ze rustig en gingen weg.’ ‘Dat is geen toeval, zou het iets te maken hebben met je magische krachten?’ zei Enrique. Het werd stil. Ik voelde de woede vanbinnen oplaaien, maar ik hield me kalm. ‘Ja, dat zou kunnen’ zei ik om de stilte te verbreken, maar eigenlijk wilde ik er niet over praten. Omdat mijn stem licht geïrriteerd klonk, hielden Enrique en Danila op met praten. Daar was ik blij om, want ik wilde niet praten, maar toch voelde ik me schuldig toen ik de gezichten van mijn vrienden zag vlak voordat ze zich omdraaiden.
Ik keek om me heen, het was duidelijk al ochtend. Het licht van de zon scheen door de bomen, en ik voelde de warmte ervan op mijn gezicht.
De kloppende hoofdpijn was minder, en ik waagde weer een poging om op te staan. Ik wankelde op mijn benen en greep de dichtstbijzijnde tak stevig vast. De pijn in mijn hoofd was terug, maar ik deed mijn best om te blijven staan. Ik werd koppig en begon toch te lopen. De pijn negerend probeerde ik niet te laten zien dat ik elk moment weer op zou vallen. En ik liep door, niet wetend waarheen.