You've got to be f*cking kidding me

Ik keek geschrokken om me heen. Het was donker. Het enige wat ik kon zien was een veld omringt door bomen. Het duurde even voor ik de plek herkende. Het was het honkballveld dat we maar zelden gebruikte. Ik keek geschokt het bos in. Er kwam een vaag geluid vandaan, het klonk als de miniversie van een kudde olifanten die op me af kwam stormen. Maar het klonk te licht om een kudde babyolifanten te zijn. Het naderende gevaar (want zo voelde het) raakt maar heel licht de grond. Het duurde nog even voor ik ze zou zien gokte ik. Het was een niet te grootte groep. Ze waren met even veel als onze groep. Ze hadden lange zwarte capes aan en zelfs zonder hun gezicht te zien wist ik dat ze een dreigend gezicht hadden. Ik keek verdwaast achter me en zag dat ik helemaal alleen was. Ze kwamen steeds dichterbij in een razende noodgang. Ik zag de blikken op de gezichten van de vampiers met de capes. Hun ogen waren vuur rood alsof ze uit robijnen gemaakt waren. Ik was verstomd door hun blikken hun ogen waren niet alleen vuur rood door het mensen bloed maar ook door het vuur wat er uit vlamde. Ik keek ze angstig aan. Nog geen halve seconde en ze zouden mij bereiken. In die ene halve seconde veranderde heel mijn wereld naar mijn denken. Zijn gezicht. Het was prachtig. Onze ogen kruiste en zijn blik verzachte. Zomaar een honderste van een seconde. Daarna was zijn uitdrukking nog harder dan daar voor. Ik schrok en wist dat dit mijn einde zou zijn. Tot ik een luide grom voor me hoorde. Er stond een gigantische wolf voor me die woest zijn tanden aan de vampiers liet zien. Ik siste. Ik had Jacob zijn hulp niet nodig ik zou heus wel op mijn eigen houtje eraan kunnen gaan. Maar toen ik goed keek zag ik dat zijn vacht niet zo donker was als die van Jacob. De vacht van deze wolf was minstens drie keer zo licht als die van Jacob, hij was zacht zandkleurig. Net toen de zandkleurige wolf en de prachtige vampier zouden gaan vechten en ik ertussen wou springen (want ik zou ze geen van beide kunnen missen, ookal kende ik ze nog maar een fractie van een seconde) werd ik wakker. Ik kneep gelijk mijn neus dicht want de geur die ik rook toen ik wakker werd was niet te harden. Ik deed mijn ogen open en keek recht in Jacob's gezicht. 'Zelfs Embry's gezicht zou er op dit moment liever zien als die van jou.''Ook goedemorgen Lieke', grinnikte Jacob. 'Als je ook maar een greintje verstand in die hondenkop van je hebt, zou ik maar maken dat ik uit deze kamer komt. Want ik zeg je dat overleef je niet.'Siste ik. 'Wat doe je uberhaubt in deze kamer?'Jacob deed zijn handen omhoog en liep langzaam achteruit. 'Ik kwam alleen maar omdat je zus zich zorgen maakte over jou en je siste kei hard: "Jacob, ik heb je hulp niet nodig"'Ik keek hem geschokt aan. 'Zei ik dat echt hardop?'vroeg ik ontzet. Ik keek nu verder de kamer in en zag dat Rosalie en Carlisle er ook bij stonden. Rosalie keek weleenswaar woest naar Jacob maar keek ook met een bezorgde rimpel naar mij. Toen siste ze naar Jacob 'Ik heb me al een dochter aan jou laten verliezen, dus luister naar wat ze zegt want ze is niet de enige die je zal vermoorden als je hier een seconde langer blijft.' Ik glimlachte naar haar en ze kwam naar me toegelopen, alhoewel het haar nooit zou lukken te lopen aangezien ze altijd snel wou zijn. Maar dat zal wel een vampierenkwaaltje zijn. 'Had je een nachtmerrie meis?'vroeg ze bezorgd. Ik knik langzaam en vertel haar het verhaal. Carlisle blijft op de achtergrond en luistert bedenkzaam naar mijn verhaal en liep zodra ik klaar was weg. Hij ging het waarschijnlijk met Edward bespreken zoals hij met bijna alles deed. Rosalie luisterde ook lief naar mijn verhaal. 'Het komt wel goed schatje. Ik zal geen mens of vampier of weerwolf jou pijn laten doen,' zei ze geruststellend. 'Ik heb een leuk cadeautje voor je,' ze pak een medallion uit haar broekzak. Het wapen van de Cullens staat erop en zodra ik het open doe zie ik een rare naam, Nicole. 'Wie is dat, Nicole?'vroeg ik aan haar. 'Dat ben jij schat. Het is de naam die we jou bij de geboorte hebben gegeven.' Emmet was ondertussen ook binnen en ging naast Rosalie op zijn knieën ging zitten en mij ook aankeek. 'Rose heeft ook een andere naam gehad dan Rose zoals in het begin had hoor. Haar naam was eerst Armalyn. Als je de naam leuk vind mag je hem houden. Maar we verplichten je nergens aan,' zei Emmet zacht. 'Ik vind het een prachtige naam!' zei ik vol bewondering. 'Ik zou het heel mooi vinden als jullie me zo zouden noemen,' zeg ik trots. 'Dat zouden wij ook mooi vinden, Nicole.'