Stand Alone || Thriller.

"Nee dat is niet goed, je moet eens leren denken, kun je dat." Zei ze op een sarcastische toon. Ik voelde de woede opkomen klaar om der helemaal verrot te schelden. Ik schaamde me zo waarom moest ze dat precies aan mij vragen, ze wist dat ik het niet wist. Ze vindt het gewoon leuk om mij voorschut te zetten. Was het leven maar zo makkelijk als in computer spelletjes dat je gewoon iemand even kan vermoorden zonder dat je er later last van heb. Wat zou ik haar nek graag doorsnijden. Nadat iedereen was uitgelachen en iedereen mij aanstaarde gaf ik antwoord terug. "Ja ik kan nadenken ben je al jaloers, ik vraag me echt af hoe jij leraar bent geworden." Iedereen begon te joelen, mij kon het eigenlijk niet zoveel meer schelen ze had gewoon haar mond moeten houden. "Ga maar even buiten afkoelen." Zei de lerarest terug. "Ja is goed, dan hoef ik jou hoofd ook even niet meer te zien" Ik zei het zo blij als ik kon. Als zij mijn leven zuur maakte, dan maakte ik haar leven zuur. Ik nam me boeken mee en begon maar aan het huiswerk. Ik dacht naar over mijn moordadige gedachten, het klonk best goed. Maar ik weet het is onmogelijk. Ik moest mezelf niet zo gek laten maken me die gedachtens, straks moest ik het gesticht in. Dat ik het lokaal werd uitgezet was niet nieuw, bijna iedere les zat ik hier. Het was wel handig zo kan ik lekker aan mijn huiswerk zodat ik thuis niks had. Maar ik kon me gedachten er niet bij houden. Ik bleef maar denken aan het idee dat ze er niet meer zou zijn. Ik hield echt van het idee. Al mijn vriendinnen mochten haar niet. Iedereen zou blij met me zijn, en mensen zeggen toch altijd dat het zo'n kik is nou, dat wil ik dan ook wel even meemaken. Als het echt zo'n goed idee was als ik dacht, waarom doe ik het dan niet gewoon. Ideeën raaste door mijn hoofd wat ik kon doen. Zoveel ideeën. Maar ik kon der maar 1 keer vermoorden. Ze mocht niet weten dat ik het was, niemand mocht het weten. Hoe trots ik er ook zal zijn. Ik mag geen sporen achterlaten hoe ging ik dat doen. In mijn gedachten verzonken hoorde ik de bel niet eens meer. "Hee komop de bel is gegaan pak je tas in." Ik zag me vriendin staan. Oow sorry was met me hoofd ergens anders bij." "Waarbij" vroeg me vriendin nieuwsrierig. "Niet belangrijk laat maar." Antwoordde ik snel. Zelfs zei mocht hier niks van weten. "Eindelijk we zijn uit." Zei ze vrolijk. "Ja eindelijk het laatste uur was wel even doorbijten. Waarom doet de roostermaker ons dit aan." Toen ik naar huis fietste bleven de ideeën door me hoofd spoken. Terwijl me vriendin maar door bleef praten over die ene jongen. "Voel je je wel goed je bent er niet helemaal bij volgensmij." Zei ze bezorgd. "Een beetje moe niks ernstigs." Hopelijk zeurde ze nu niet meer door. En ja dat was zo, ze begon weer over die ooh zo leuke jongen te praten, die jongen vond ik dus zo'n sukkel maar zij vond hem leuk. Toen ik thuis kwam had ik het perfecte plan bedacht. En dat ging ik doen ook. Gewoon leven. Niet alleen denken ook doen. Gewoon voor de kik. She gets what she deserve. Dit was eigenlijk niks voor mij. Maar al die opgekropte woede. Ik moest er wat mee doen. Ik kon ook me teddybeer vermoorden maar dat gaf geen kik. Ja ik was verslaafd aan de kik van het leven. Ik moet alles een keer gedaan hebben voor ik dood ga. Zo stond ik in het leven en zo ging ik het doen me hele leven. Ik ging op zoek naar alles waar ik nodig had en propte het in 1 tas, en verstopte het onder me bed. Me moeder mocht het niet zien ze zal zich afvragen wat ik met al deze spullen moest, en aan haar was ik het al helemaal niet van plan te vertellen! Toen ik alle
spullen bij elkaar had ging ik naar bed morgen ochtend vroeg op voor mijn plan.

De volgende ochtend!
De adrealine stroomde door mijn lichaam en ik voelde me goed, er was geen stemmetje in me hoofd dat zei doe dit niet. Ik ging ervoor alles in
mijn lichaam zei dat ik ervoor moest gaan. Ik fietste naar school en het ik fietste zo snel als ik kon. Toen ik op school aankwam zag ik haar fiets al staan. Ja ik wist welke fiets ze had. Ik had overal op gelet. Ik liep de school binnen snel door naar haar kamertje waar ze altijd was. Toen ik er kwam greep ik naar de deurklink iets in me lichaam zei dat ik het niet moest doen maar derest van me lichaam zei dat ik het moest doen. Ik ging ervoor. Ik kwam binnen lopen en liep so snel als ik kon naar haar toe. Ik deed en stuk plakband voor haar mond en pakte een aardappelmesje ik hoopte dat ik niet te herkennen was met een bivakmuts op me hoofd. Hoewel ik me nog steeds af vraag waarom wij thuis een bivakmuts hebben. Ik sneed met het aardappelmesje haar keel door, en de persoon die net nog zo tegenwerkte werd langzaam steeds duffer tot ze inzakte. Ik voelde het bloed over me vinger stromen, en een voldaan gevoel kwam tot mij. Ik voelde me goed en had nergens spijt van ik keek nog even of haar hart echt niet meer klopte en ze niet meer ademde en toen verstopte ik het mesje en verliet snel het kamertje. Ik hoorde het nieuws al voor me: Lerares middelbare school bruut vermoord verbaasde leraren en leerlingen was dit toeval of opzet. Wie heeft deze vreselijke misdaad op zijn geweten.

Dat wordt de vraag. En alleen ik weet het antwoord!