- 12 -
Die dag was een lange vermoeiende dag voor me. Ik wou dolgraag naar huis, maar kon moeilijk gewoon stoppen met lesgeven en naar huis vertrekken. Gelukkig had ik over tien minuten gedaan, en kon ik naar huis toe gaan. Vanavond zou Brooke langskomen en zouden we samen iets doen, ik keek er erg naar uit. Ik vond het altijd geweldig als Brooke en ik nog iets deden zoals echte beste vriendinnen altijd doen. We hadden allebei werk, en zij zou gaan trouwen, dus had ik daar soms nood aan, omdat we elkaar niet super veel zien of horen. De bel, een verlossend geluid. 'Ik zie jullie maandag.' zei ik een beetje te enthousiast. Even later kwam Kayla naar me toe. 'Klaar om te gaan?' vroeg ik. 'Ik hoef niet mee te rijden. Ik moet nog naar de stad om een paar dingen op te halen, dus ik rijd met de bus tot daar en daarna ga ik zo ook terug naar huis. Maar toch bedankt!' 'Geen probleem.' lachte ik. Toen ze het lokaal verliet kwam een andere leerkracht naar binnen. 'Kan je even meekomen, we hebben nog een mening nodig.' ik zuchtte diep maar liep haar toch achterna.
Na een kwartier was ik verlost en onderweg naar m'n wagen. Ik zag Mason in de verte staan vloeken en rondkijken. Ik zette m'n tas in m'n auto en liep naar 'm toe. 'Hey, gaat het wel?' 'Miss Johanssen.' zei hij heel geschrokken. Hij leek echt bleek. 'Scheelt er iets?' 'Nee. Niets.' 'Kayla is al naar huis.' 'Ow.' 'Heb je vervoer?' 'Dat dacht ik wel.' 'Hoe bedoel je?' 'Ik zou meerijden met 'n vriend, maar hij is al weg.' ik keek naar, behalve mijn auto, een lege parkeerplaats. 'Kom, stap in. Ik breng je thuis.' 'Hoeft niet.' 'Jawel, ik laat je hier niet staan.' ik raapte z'n tas van de grond en droeg 'm naar m'n auto, hij had geen andere keuze om me te volgen. Hij stapte in m'n auto en ik ging achter het stuur zitten. Hij leek erg gespannen, durfde bijna niets zeggen. 'Sorry dat ik je dwong.' lachte ik. 'Nee, bedankt dat ik meekon.' 'Je lijkt zo gespannen, ben je zeker dat er niets scheelt?' 'Nee. Zeker.' 'Ok. Anders mag je het altijd komen vertellen, ik ben er voor je, om te luisteren weet je.' 'Bedankt. Maar er is niets. Een beetje moe, dat is alles.' ik knikte, maar geloofde 'm niet. Hij was veel te zenuwachtig en opgejaagd. Ik liet het zo, maar was zeker om z'n gedrag in de gaten te houden. Misschien lag het wel aan mij?
Er zijn nog geen reacties.