The Almost Perfect Moment...

Ik draaide me om en zag Paul in zijn menselijke gedaante tussen de bomen vandaan komen. 'Had je dit gepland?' vroeg ik. Hij glimlachte lief terwijl hij een had door zijn haar haalde. Ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn nek. Dit moment was perfect. En even dacht ik dat niks dit moment kon verpesten, tot ik een wolf hoorde huilen. Ik liet Paul los en zuchtte. Ik liep richting het water en ging zitten. 'Je moet weg.' zei ik. Het was geen vraag meer, eerder een constatering. Paul liep naar me toe. 'Ze kunnen wel een keer zonder me.' zei hij. Ik glimlachte en draaide me naar hem om, om mijn lippen op de zijne te planten. Weer het huilen van een wolf. Ze hadden hem nodig. Paul realiseerde het zich ook en verstijfde even. Maar zoende toch nog door. Ik draaide mijn hoofd weg. 'Paul, ze hebben je nodig.' Ik glimlachte naar hem. Hij stond op en keek me nog even aan. 'Ik kom er zo snel mogelijk aan.' Beloofde hij voordat hij wegliep. Ik stond op. 'Ik ben bij de Cullens.' Antwoordde ik. We liepen allebei de andere kant op.