Chapter two • Beauty and the consulting detective • 2.1

      Londen ging gehuld in een deken van mist en smog. De wereld bestond enkel nog uit grijstinten. Het waterige ochtendzonnetje brak amper door de laaghangende wolken, wat het deprimerende effect van de stad nog versterkte. Het was acht uur ’s morgens en een typisch zwarte Londense taxi hield halt voor een doorsnee rijhuisje in een straat vlakbij Regent’s Park. Een jonge vrouw, gehuld in een dure zwarte regenjas klom uit de auto, betaalde de chauffeur en hees een felrode handtas over haar schouder. Haar blonde haren dansten op haar rug toen ze opkeek naar het raam van de eerste verdieping. Het silhouet van haar nieuwe mentor was duidelijk zichtbaar achter het dunne kanten gordijn. Met een kleine grijns om haar lippen wandelde ze naar de deur. Drie korte keren liet ze de klopper op het hout neerkomen. Een iets oudere vrouw, Mrs.Hudson, deed glimlachend de deur open.
      “Ah, je bent er. Sherlock verwacht je al denk ik. Hij staat zo gespannen als een boog,” zei ze vrolijk.
      Ze gebaarde dat ze de trap op mocht gaan. Met tikkende hakken beklom Gaëlle de smalle trap. Boven vond ze Sherlock, zittend in een klein zeteltje. Zijn ellebogen steunden op zijn knieën en de tippen van zijn vingers waren tegen zijn kin gedrukt. Hij keek niet eens op toen ze de kamer binnenkwam. Een beetje onwennig bleef ze in de deuropening staan.
      “Vier minuten en vijfentwintig seconden,” zei hij plots.
      Verward keek Gaëlle naar de detective voor haar.
      “Pardon?” stamelde ze niet-begrijpend.
      Langzaam kwam Sherlock overeind en keek haar met een geamuseerde grijns aan. Ongemakkelijk trok ze de schouderband van haar handtas nog wat verder op haar schouder.
      “Je hebt er exact vier minuten en vijfentwintig seconden over gedaan om tot hier te raken na mijn sms. Opmerkelijk,” legde hij uit.
      Gaëlle voelde zich een proefdier. Waarom zou hij in godsnaam timen hoelang er erover deed over om hem te bereiken na zijn ‘dringende’ sms. Maar ze had zich hierop voorbereid. Bij elke andere mens zou ‘weirdo’ de meest accurate beschrijving zijn van Holmes. Maar Gaëlle had eerder ‘genie’ in gedachten.
      Sherlock gebaarde dat ze in de sofa mocht gaan zitten. Voorzichtig duwde een leeg pakje nicotinepleisters opzij en zette zich op de bank. Sherlock keek haar nadenkend aan, waarna hij de krant van vandaag toeschoof over het tafeltje. Op de voorpagina stond een grote foto van één of andere directeur van een oliebedrijf. De kop luidde ‘Adam Benshaw vermist na vliegtuigcrash’.
      “Wat denk jij?” vroeg Sherlock nieuwsgierig.
      Gaëlle keek haar mentor even verbaasd aan. Haastig liet ze haar ogen over het artikel glijden. Blijkbaar was de man directeur van BP hier in Londen. Hij was gisterenavond met een privévliegtuigje vertrokken vanuit Heathrow. Vanmorgen om half vijf was het wrak teruggevonden, onder het bloed maar zonder spoor van Benshaw. Zijn vrouw was ten einde raad en loofde een half miljoen uit voor een tip die naar de verblijfplaats van haar man zou leiden.
      “Verzekeringsoplichting. De man houdt van trage paarden en snelle vrouwen. Hij begint een nieuw leven op een exotisch eiland terwijl zijn vrouw hier de wanhopige weduwe speelt en hem daarna met het geld van de levensverzekering vergezeld in hun paradijs,”
      Sherlock drukte zijn vingertoppen weer tegen zijn kin en sloot grijnzend zijn ogen.
      “Precies wat ik dacht,” mompelde hij met een trilling van opwinding in zijn stem.
      Ze zuchtte even ongemerkt. Het was een test. En ze was met glans geslaagd.