Four.

Een paar helse lessen later is het pauze. Ik ga niet in de kantine zitten -en wil het ook niet-, want dan kijkt iedereen me aan. Dus ik ga naar de toiletten.
Met een zucht ga ik op de wastafels zitten en staar voor me uit. Ik zoek altijd de rustigste op, waar bijna niemand komt. Maar dat is moeilijk hier, want deze school bestaat maar uit zo'n driehonderd leerlingen.
Plotseling hoor ik de deur opengaan en vlucht een hokje in. Voordat iemand me nog kan zien, trek ik mijn knieën op en probeer zo zacht mogelijk te ademen.
'Haha, die meid die je hebt gescoord, wat een gelukzak ben jij!'
Ik herken die stem ergens van.
'Ja, hè? Ik ben altijd een gelukzak! Dat weet je toch?'
Nu weet ik het! Het is Greg en zijn maat, Ben. God, wat haat ik ze!
'En? Wanneer ga je d'r nemen?' Vraagt Ben, met zijn nasale, irritante stem. Hij moet echt altijd het woord hebben. En moet altijd praten over seksueel getinte dingen.
'Ben! Shush! Ik ga haar nog niet nemen. Nog niet.'
'Wanneer dan wel?'
Jezus! Waar hebben die jongens het over? Eleanor? Waarom zou je zoiets doen tegenover zo'n prachtig meisje?
'Binnenkort, ik moet haar alleen nog een beetje meer vertrouwen laten winnen.'
Ik wed dat Ben knikt. Als de deur van de toiletten dichtgaat, strek ik mijn benen en ga langzaam het hokje uit.
Ik wist wel dat de jongens hier op high school meisjes van TV lijken. Maar zo erg? Nou ja, dan moeten ze binnenkort toch uit de kast komen, of niet soms?
Ik kijk in de spiegel en bedenk Eleanor, naast mij, maar met haar arm om Greg, terwijl ze hem liefdevol aankijkt. Kai? Hoe ga je dit doen, jongen? Hoe ga je ooit het hart winnen van de geweldigste persoon op aarde?
Niet.
Dat is het enige antwoord dat in me opkomt.
Dat gaat me niet lukken, niet zo. Vooral niet nu Greg een neukmomentje aan het uitzoeken is.
'Je bent haar kwijt, loser.' Hoor ik mijn gedachte zeggen. Nu niet met mijn eigen stem, maar die van Greg.
'Klootzak, flikker op.' Mompel ik tegen mijn gedachte en laat de tranen lopen.
Lelijkerd, freak, kloothommel, homo, loser, lame-o.
Al de woorden die ooit naar mijn hoofd zijn geslingerd, komen terug en zorgen er alleen maar voor dat ik nog harder ga huilen.
Waarom? Waarom ik?
Met die vraag laat ik me omlaag tegen het muurtje zakken en laat de tranen hun vrije gang gaan over mijn wangen.