Hoofdstuk 2

Dolcine, die vlak achter Minica loopt, is toch wel onder de indruk dat Minica zomaar haar droom opgeeft, alleen maar voor haar. Helemaal in gedachten verzonken, botst ze tegen Minica op, die plotseling stil staat.
‘Deze boom…,’ begint Minica zachtjes. ‘Deze boom is perfect om te rusten.’
Dolcine kijkt op naar de grote boom, die zijn groene blaadjes met trots draagt. Minica onderzoekt de boom met zijn takken, legt haar hand op de stam, springt, en klimt zo behendig in de boom. Dolcine doet haar na, maar met wat meer moeite, sinds zij nog niet zoveel ervaring heeft. Het laatste stukje helpt Minica haar de brede tak op. Vanaf daar, al een eind van de grond, hebben ze een perfect overzicht van het grote bos. Dolcine kan niet veel meer zien dan tientallen dikke, grote bomen, allemaal met felgroene blaadjes. Ze kijkt opzij naar haar zus, die geconcentreerd kijkt langs de bomen. Dolcine vraagt zich af hoe ze toch iets kan zien langs al die dikke bomen.
‘Er komt iemand aan,’ zegt Minica zachtjes, haar voeten optrekkend, om vervolgens hurkend op de tak te zitten. Dolcine doet haar na, en probeert te ontdekken waar die iemand dan wel niet vandaan komt. Minica houdt haar ogen strak naar voren gericht, met haar ene hand rustend op de tak, en haar andere hand haar boog vasthoudend. Dolcine voelt aan haar boog, die de meeste tijd ongebruikt op haar rug hangt. Ze moet nog veel oefenen met haar boog wil ze net zo goed zijn als Minica.
‘Ugh.. Een waardeloze fee, dat zal geen gevaar zijn,’ zegt Minica geërgerd. Dolcine heeft zich altijd al afgevraagd wat zo erg is aan feeën, maar ze zegt niks. Minica gaat weer ontspannen zitten en laat
haar benen bungelen terwijl ze de fee in de gaten houdt. Dolcine merkt de fee nu ook op. Een beeldschone fee, met haar fel blonde haren, waar een stralende roos in zit. De fee merkt de twee elven op, en blijft stilstaan.
‘Oh, het kleine wondertje heeft ons ook ontdekt,’ zegt Minica bot. Dolcine kijkt haar verbaasd aan. Hoe kon ze nou zoiets zeggen? Met een kleine beweging met haar vleugels verdwijnt de fee in een mum van tijd. Net voor Minica weer iets beledigends wil zeggen, onderbreekt Dolcine haar. ‘Wat gaan we nu doen? Ik ben wel in voor een pauze…’ Minica mompelt instemmend. Dolcine probeert de fee nog te ontdekken, maar die is allang verdwenen. Weer kijkt Dolcine Minica aan. Wat zou er toch zijn? Denkt ze. Ze kijkt weer voor zich uit. Op een dag zal ze het vast wel ontdekken.