03.

Ik loop tussen de bomen door en hoor achter me de jongens verontwaardigt iets zeggen. Het maakt me niet uit wat ze vinden. Ik hoop alleen maar zo snel mogelijk weer terug naar mijn oude leventje te kunnen, ik wil weer terug naar Florida. Maar dat zal niet meer gebeuren. Mijn vader heeft het daar nooit leuk gevonden en nu zijn we weer terug naar zijn geboorteplaats. Niet dat het lijkt dat hij hier gemist is.
Ik stap het bos uit en zie onze auto staan, ik wou dat mijn motor hier was, dan zou ik een stuk gaan rijden. Maar natuurlijk is die er nog niet.
Ik loop naar binnen, hang mijn jas op en loop de kleine maar gezellige woonkamer in. In ieder geval zou die gezellig zijn als mijn vader er niet was. Ik ga naast hem op de bank zitten en kijk naar de t.v. Mijn vader zit een stomme quiz te kijken en als ik er wat van zeg zegt hij dat als ik dit niet wil zien ik maar wat anders moet gaan doen. Ik blijf koppig naast hem zitten.
In eens word het donker in de kamer. Ik kijk naar het raam en zie dat het komt doordat er een enorme vrachtwagen voor het raam staat. De deurbel gaat en mijn vader staat op om de deur open te doen. Hij roept me en ik kom mopperend dat hij het niet zelf kan regelen er bij staan. Er staat een kalende man voor de deur met een papier in zijn handen. Hij vraagt aan mij:”Ben jij Lisa Brown?” Ik knik, hij zegt:” Wil je hier even tekenen?” Ik zet mijn handtekening en kijk hem vragend aan. Hij zegt:”Je motor is er.” Ik loop naar buiten en zie mijn mooie glimmende rode motor staan. Ik loop naar mijn trouwe voertuig en kijk kritisch op er geen krasje op gekomen is. Als ik hem helemaal heb gecontroleerd kan ik een lach niet onderdrukken.
Mijn enige aandenken aan mijn moeder is weer bij me.