~ Hoofdstuk 9 ~

De kerkers waren koud, klam en griezelig. Maar op de een of andere manier fascineerde me ze ook. Aandachtig keek ik, vanaf Ron zijn schouder, naar de fakkels die grillige schaduwen wierpen op de stenen muren. De stemmen van de leerlingen klonken hol in de lange, duistere gang. Ron liep een lokaal binnen, die voorzien was van allerlei kasten met potten en flesjes. Door het lokaal heen verspreid stonden lege, tinnen ketels. Ron plofte op een kruk naast een ketel, die zo ver mogelijk achterin de kelder stond. Een bleek grotemensenwezen met vettig, zwart haar kwam de kelder binnen. Dat moest vast de docent zijn. Heel serieus probeerde ik op te letten toen de docent begon met vertellen. Hij zei iets over Slijmballen, cijfers, examens en toen verloor ik mijn interesse alweer. Alsof ik, als ukkepulk, examen zou moeten doen.
Ik wou leren toverdranken brouwen, dus ik probeerde het boek van Ron open te slaan. Ik plaatste mijn hoofd onder de kaft en duwde met al mijn kracht. Langzaam ging het boek open, maar toen viel het terug. Mijn mooie roze vacht zat tussen het boek! Verwoed begon ik te trekken, maar mijn vacht gaf niet mee. Ik zat muurvast. Angstig piepte ik naar Ron, die verbaasd naar beneden keek en mij toen grinnikend losmaakte. De docent had ondertussen een toverdrank en zijn uitwerking op het bord geschreven, een flegmaflip. Maar Ron begon al, zonder ook maar een keer in het boek of op het bord te kijken. Hij stopte te weinig gemalen maansteen in de ketel, liet het te lang koken en voegde een fles helleborussiroop toe. Ik probeerde Ron zijn aandacht te trekken door op en neer te springen. Toen dat niet werkte probeerde ik nog zoveel mogelijk aan de drank te veranderen. Ik gooide wanhopig wat meer gemalen maansteen in de drank. Maar Ron duwde me aan de kant en zei gestrest:
'Bob, kappen, ik moet me concentreren'
Verontwaardigd sprong ik van de tafel af, hopte over de vloer en kwam uit bij Herman. Ook al was ze niet heel erg aardig, ze had wel een goed ruikende en kleurende toverdrank. Via de kruk sprong ik op de tafel en tuurde in de ketel. Het zag er goed uit. Ik keek bij welke stap Herman was en begon haar te helpen. Na tien minuten steeg er een zilveren damp op uit de ketel.
'Het ziet er goed uit Bob, bedankt!'
Liefkozend aaide Herman mij over het hoofd, maar stopte me toen snel in haar zak. Vanuit mijn ooghoek zag ik nog net dat Sneep eraan kwam.
'Niet slecht, juffrouw Griffel' mompelde hij in het voorbijgaan.
'Dat is voor Sneep's doen heel goed hoor'
Fluisterde Herman in mijn oor toen ze me uit haar zak haalde.
'Je bent toch veel slimmer dan ik dacht! Waar heb je dit geleerd?'
Maar voor ik iets kon doen voelde ik een schok door mij heengaan.

Ik vind dit stukje persoonlijk slecht, sorry. Ik heb een idee in mijn hoofd, maar kan daar nu nog niet aan beginnen. Dus het zal nog wel even zo saai blijven.