3,8

Ik knikte, en zwaaide even voor het gezicht van de vrouw.
'We... Ik wil even met Keamon's moeder praten.' zei ik. Ze keek me even door spleetoogjes aan, alsof ze haar best deed om me te zien. Toen knikte ze een beetje teleurgesteld.

We zaten allemaal binnen, op de drie banken in de woonkamer. Iedereen was stil, en zat een beetje ongemakkelijk. De vrouw die ik vroeger mijn moeder had genoemd zat er ook, en ze staarde spijtig naar de grond. Ik vroeg me af hoe ze wist waar wij voor kwamen, maar later dacht ik dat dat misschien kwam omdat ik haar onbewust schuldig aankeek wanneer onze blikken kruisden. Na een tijdje zuchtte ik diep, en begon. Ik richtte me op Keamon's moeder.
'Laat ik maar met de deur in huis vallen; Ik wilde het met u praten over mijn adoptie.' Ik kreeg geen reactie. Niemand bewoog. Het was alsof ik niets had gezegt.

De rest van dat uur is er niets gebeurt. We moesten gaan, want Itachi stond buiten met zijn auto, en toeterde alsof zijn leven er van af hing. We liepen naar buiten, ik achteraan. Ik keek de vrouw nog een keertje aan, ze staarde me terug. Het leek alsof ze afscheid van me nam. Het volgende moment duwde ze een envelop in mijn hand.
'Oyasumi, Shizu Nozomi.*' fluisterde ze, en vervolgens liep ze terug naar binnen.

Tobi trok me in de auto, en probeerde me een beetje op te vrolijken door wat moppen te vertellen. Ik staarde slechts naar buiten, en negeerde mijn omgeving. De envelop in mijn handen had ik geen moment losgelaten.

Toen we bij de basis aangekomen waren, liep ik rustig met de anderen naar binnen. Ik vouwde de envelop op, deed deze in mijn zak, en was de rest van de dag stil. Tijdens het eten, heeft iedereen wel een keer naar me gekeken. Keamon kwam pas bij het eten tevoorschijn, aangezien hij al gelijk heeft moeten trainen met Kakuzu. Hij was uitgeput. Toch zag ik dat hij het geweldig heeft gevonden om dit te leren. Waarschijnlijk zou hij snel sterker worden dan ik, aangezien hij een jongen was, en de mannen zich daar waarschijnlijk gemakkelijker mee voelden om hem te verwonden tijdens een training.

Na het eten, liep ik onopgemerkt naar buiten. Gewoon voor een frisse neus. Maar toen ik daar was, en naar de maan staarde, liep ik zonder er bewust van te zijn het bos in. De bomen waren zwarte schimmen geworden door het zilveren licht van het hemellichaam. Ze maakten me niet bang. Ze gaven me juist een gevoel van ... privacy?

Toen ik bij het meer zat, merkte ik de koelte van de nacht op. Even rilde ik, maar toen ik de envelop tevoorschijn haalde, voelde ik een warme rolf door mijn lichaam gaan. Voor ik hem open maakte, ging ik met mijn vinger langs de rand. Toen scheurde ik het papier door, en staarde naar de spullen die uit de envelop vielen.
Een ronde, zilveren munt. De randen waren niet egaal, maar hobbelig...
Een oude, gelig gekleurde brief..
Een foto, zonder duidelijke afbeelding.
Ik pakte de munt, hield deze in mijn hand, en pakte vervolgens de brief. Ik moest me inspannen om te kunnen lezen wat er met de donkere inkt in een onbekend handschrift geschreven was. Gelukkig kon ik uiteindelijk wel begrijpen wat er in stond. De tekst ging als volgt:

Oyasumi=welterusten
Shizu Nozomi=twee namen, betekenis komt nog.