Hoofdstuk 1

Een zachte wind waait rustig over de bomen. De zon schijnt hoog aan de hemel, de lucht is helderblauw, en het gras is groen.
‘Een perfecte dag,’ mompelt Minica. Haar zus, die geknield zit in het gras, kijkt op naar Minica, die in het zonlicht nog stralender lijkt dan ze al is. Met een zucht staat ze op, zo net iets kleiner dan Minica.
‘Hmm.. Waar zullen we heen gaan? We kunnen naar het noorden, maar ook wel naar het westen,’ Zegt Minica terwijl ze achter haar elvenoren krabbelt.
‘Waar jij heen wilt, zus,’ zegt Dolcine. In een vluchtige beweging pakt Minica haar boog.
‘Dan zullen wij naar het noorden trekken.’
Dolcine had al gedacht dat ze dat zou kiezen. Minica heeft een zwak voor sneeuw, kou, en het avontuur in het hoge noorden. Voor ze daar helemaal zullen zijn, moeten ze wel een heel stuk nog lopen. Dolcine hoopt dat ze niet echt helemaal naar het hoge noorden zullen trekken, daar is het veel te gevaarlijk en te koud, ze kunnen daar gewoon doodvriezen en niemand zal ze dan ooit vinden want ze zullen bedolven raken onder de sneeuw en wolven zullen ze opgraven en…
‘Gaat het?’ onderbreekt Minica de gedachtegang van Dolcine.
‘Uh, jawel.. Gewoon een beetje moe, denk ik,’ antwoordt ze snel.
‘Hmm.. We zullen zo wel even een pauze nemen dan.’
In een stevige pas liepen ze naar het noorden. Over boomwortelen heen springend en om de grote bomen heen lopen. Even verliezen ze elkaar uit het oog, omdat ze beiden de andere kant kiezen langs een hele dikke boom, maar al snel lopen ze weer naast elkaar. Dolcine, die niet oplet, struikelt over een uitstekende boomwortel. Ze valt met een harde plof op de grond.
‘Je moet ook beter uitkijken,’ zegt Minica terwijl ze Dolcine overeind helpt. Minica kijkt naar de stand van de zon.
‘Als we goed doorstappen kunnen we de rand van het bos bereiken.’
Dolcine kijkt verschrikt op. Zouden ze dan al bij de rand zijn? Denkt ze schichtig. Minica merkt haar angst op. Misschien is het ook te vroeg voor haar 2 jaar jongere zus om nu al de tocht naar het hoge noorden te maken. Minica zucht. Het zou nu beter zijn voor Dolcine om naar het westen te trekken. Dus stelt ze dat voor. Dolcine knikt, proberend niet opgelucht te lijken. Minica heeft haar door en grinnikt wat. Samen vervolgen ze hun pad richting het westen. Uiteindelijk zal Minica haar tocht voortzetten naar het noorden, waar ze zo lang van heeft gedroomd. Maar zolang Dolcine dat niet fijn vindt, zullen ze naar het westen gaan.