162~

Laura PoV
Ik kwam met de laatste pakken naar het huis van Bill en Tom, maar ik hoorde geschreeuw: iets wat niet meteen gezond was. Ik had ondertussen al een sleutel -van BILL gekregen, kindjes met verkeerde gedachten- omdat ik zo veel langs kwam. Gregory was zo vriendelijk geweest om mee te komen, om de pakken te dragen, zodat ik niets moest doen. Wel, ik had gezorgd dat hij meegekomen was om dat te doen. Toen ik de deur open deed, wist ik meteen wie het was. Barbara, wie anders? Ze was aan het schreeuwen in de woonkamer. 'Laat hier maar staan.' zei ik tegen Gregory die aan het ... vechten was met het rek waar alle kleren in een hoes aan hingen. ik deed de deur open, en gaf blondie een klop tegen haar hoofd. 'Even klep toe houden, alsjeblieft, dankjewel, durf het niet om me te onderbreken BMV' zei ik in een adem terwijl ik naar de jongens teken deed dat ze naar de gang moesten om hun kleren te bekijken. ik had alle kleren aangepast aan dat ene model dat ze gepast hadden. 'Maar... wacht even! Tom!' riep bitchie van achter me. Ik draaide me om en keek haar recht in de ogen. 'Ik had gezegd, klep toe en niet onderbreken.' zei ik met een gespeeld vriendelijk gezicht, waarna ik ook naar de gang toe liep. (en de deur voor haar neus dichttrok). Bill en ik sprongen samen in het rond, vraag me niet waarom, hij leek gewoon heel erg blij dat de pakken klaar maken. Een beetje een klein meisje dat net een prinsessenkleedje gekregen had. zo had mijn nichtje er toch op gereageerd toen ik er eens eentje voor haar gemaakt had. Ik hoorde mijn naam vallen en keek geïrriteerd in het rond. 'Laura, hierzo!' hoorde ik nog een keer. 'Ik moet je even spreken.' zei Tom van bovenaan de trap. Gregory zette een stapje naar voor, ik glimlachte maar liep toch naar boven.