Chapter Three. New tasks and abandonment. 3.1

Met een klein zuchtje kwam ik neer tussen de prachtige bloemen. Huize Blake; bestemming bereikt. Ik reek naar de prachtige rode rozen en rook er even aan, de heerlijke geur van de bloem kwam mijn neus binnen en ik snoof nog meer, om de wereld om me heen even achter me te laten, om even nergens aan te hoeven denken. Ik fatsoeneerde mijn haar, rechtte mijn rug en liep met opgeheven schouders naar de voordeur. Ik belde aan en wachtte geduldig tot de huiself open zou doen. Waarom ik niet gewoon het huis in verschijnselde? Met mijn nieuwe identitelt voelde het niet goed om mijn eigen huis in te stampen. De kleine huiself verscheen al in de deuropening en als vanouds duwde ik hem aan de kant en liep gracieus de woonkamer in. Ik wierp even een blik op de klok; acht uur, ik was stipt op tijd.
‘June, mijn liefste,’ hoorde ik de stem die ik herkende als die van Voldemort.
Ik kwam uit de deuropening en liep naar de grote eettafel, waar ik een onderdanige buiging maakte voor the Lord.
‘My Lord,’ zei ik monotoon, zonder ook maar één emotie te tonen.
‘Gefeliciteerd met je verjaardag. Ik heb grote plannen met je, nu je meerderjarig bent,’ vertelde hij, terwijl hij bevelend naar de stoel wees, die tegenover hem stond.
Mijn moeder stond al met geopende armen voor me klaar, vast omdat Voldemort nu keek en ze een wit voetje wilde halen, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik sprak haar later nog wel, wanneer ze niet bij me zou gaan slijmen.
‘Wat zijn uw plannen, My Lord?’ vroeg ik nieuwsgierig.
Ik keek even angstig op, hij hield nooit van nieuwsgierige mensen, dus een vervloeking zou nu geplaatst zijn. In plaats daarvan, keek hij me alleen glimlachend aan, met nog steeds de mysterieuze blik op zijn gezicht. Blijkbaar was ik nog steeds zijn lievelingetje en liet hij dat duidelijk merken.
‘Ah, je nieuwsgierigheid is zeer begrijpelijk, voor deze keer vergeef ik het je. We zijn grote dingen van plan, een doorbraak in ons plan.’
Ik knikte even, als teken dat hij door kon gaan, maar hij schudde mysterieus zijn hoofd.
‘Eerst even wat andere zaken. Hoe gaat het met Potter en zijn vrienden?’ vroeg hij geïnteresseerd.
Ik grijnsde even, ‘Zeer goed, My Lord. Ik denk dat ik Potter wel in mijn zak heb.’
‘Heeft hij je ook een cadeau voor je verjaardag gegeven?’
‘Jazeker. Het hele clubje heeft me cadeaus gegeven, maar die van Potter was zeer opmerkelijk. Hij gaf me een zwerkbal-outfit met de boodschap dat het me goed zou staan, met een knipoog erbij. Dat lijkt mij vrij duidelijk, denkt U niet?’ grijnsde ik.
Hoe zeer ik het groepje ook begon te mogen, toch nam het de voldoening niet weg die ik voelde wanneer er iemand weer voor mijn charmes gevallen was. Zeker in dit geval, met de bewondering van Voldemort, voelde dit als een overwinning en een vergroting van mijn ego.
Voldemort knikte goedkeurend en grijnsde even, ‘Ik denk het dat wel goed gaat lopen.’
‘Wat bedoelt u precies, met “het”, My Lord?’
Hij keek me even aan en keek toen de kamer rond. Hij maakte een handgebaar, waardoor iedereen, behalve Voldemort en ik, de kamer verliet. We waren nu alleen over.
‘Het is allemaal deel van het grote plan. Ik wil dat je nu goed naar me luistert, June. Neem alles op wat ik zeg, onthoud elk woord, vergeet geen letter. Dit is hele belangrijke informatie. Je zult het nodig hebben.’

Zuchtend liet ik me op mijn bed vallen, in het grote landhuis. The Lord was net vertrokken, wat mij tijd gaf om na te denken. Ik was belast met een zeer grote opdracht, maar ik mocht hem niet opgeven, ik moest doen wat er nodig was. En ik voelde dat dit nog heel veel moeite zou gaan opleveren. Wanneer ik mijn kamer doorkeek, bleef mijn oog hangen op een doosje in de hoek van de kamer. Nieuwsgierig liep ik erheen en opende het, om een kaartje te zien. Ik kreeg wel erg veel cadeaus, met briefjes, deze verjaardag.

Stel me niet teleur.
The Lord.

Ik opende het fluwelen doosje, om daar een prachtige haarspeld te vinden. Een grote bloem, met een aantal diamantjes erin verwerkt; het zag eruit als een verschrikkelijk dure haarspeld, iets wat ik moest beschermen met mijn leven. Ik pakte hem op en bestudeerde hem goed. Een minuscuul laagje stof bedekte de onderkant en voorzichtig blies ik het eraf. De letters ‘Blake’ kwamen tevoorschijn en ik herkende meteen wat dit voor haarspeld was; de geliefde haarspeld van mijn oma. Dit cadeau was duidelijk bedoeld om me wat moed in te spreken, om me te laten weten dat ik dit niet mócht verpesten. De druk, die op me werd gelegd, werd nog groter. Toch voelde ik me vereerd dat Voldemort dit mij toevertrouwde, ik was zijn lievelingetje, zijn meest vertrouwde Death Eater. Voorzichtig duwde ik de haarspeld in mijn haren en meteen voelde ik de kalme energie van mijn oma op me afstralen. Mijn oma was altijd een geweldig persoon geweest; alles wat ik wilde zijn. Ze was de moeder van mijn vader en wist altijd precies wat ze wilde. Ze was een trouwe Death Eater en altijd het lievelingetje van The Lord, voordat ik die plek opvulde na haar dood. Ze volgde haar opdrachten met passie en stelde nooit iemand teleur. En dat was precies wat ik zou gaan doen. Ik zou deze opdracht vervullen, al zou het moeilijk worden. Ik zou het doen, voor the Lord, voor oma..