038

Ik keek verbaasd op en zag daar inderdaad Justin zitten. Twee plaatsen naast hem zat een meisje als dertien in een dozijn. Met donker haar en verdiept in haar boeken.
Ook Justin leek verdiept in zijn boeken en keek zelfs niet naar het meisje.
Opluchting ging door me heen, tot Thomas me gebaarde dat ik naar hem toe moest gaan. Hij zou toch hier geen scène schoppen?
Voetje voor voetje liep ik aarzelend naar de lange tafel toe. 'Justin?'fluisterde ik.
Hij hoorde met niet omdat de bib redelijk bevolkt was en iedereen er vrolijk op los praatte. Wie gaat dan ook hier studeren?
Voor ik nog een keer zijn naam kon zeggen, keek hij op. Verbazing was duidelijk op zijn gezicht te lezen.
Maar het bleef stil.
Twijfelend wreef ik over mijn arm. 'Hoi.'
Justin knikte enkel kort. O, god, waarom had ik dit ooit gedaan? En waarom bleef Justin er zo perfect uitzien?
'Het spijt me, Justin,'zei ik wanhopig.
Het meisje keek nu ook op. Verwonderd nam ze me in zich op. Dan glimlachte ze aarzelend naar me en keek kort naar Justin, voor ze zich terug op haar boeken richtte.
'Wat spijt je?'vroeg Justin, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg.
'Dat ik Robbie heb gekust,'mompelde ik. 'Alles spijt me. Ik had meer tijd voor je moeten vrij maken.'
'Dat komt een beetje laat, vind je niet?' Er was geen spoor van toegeving in zijn ogen te zien.
'Het spijt me, Justin. Ik wil zo niet verder, alsjeblieft, geef me nog een kans?'
Justin keek me fronsend aan. 'Waarom?'

Het spijt me dat ik zo lang niet ben verder gegaan maar ik weet niet of ik deze story nog wel wil afmaken op Q, dus het hangt van jullie af...
Als jullie willen dat ik verderga, reageer dan maar