161~

Laura PoV
De volgende dag liep ik half vrolijk, half depressief rond. Vrolijk omdat op een of andere reden TOm en ik het weer -heel- goed gemaakt hadden, op wat voor manier...? Half depressief omdat ik had voorgesteld om het gewoon allemaal te vergeten. Ik was vertrokken, en pas toen ik bij de deur kwam vroeg hij hoe het nu zou zijn, voor ons. Na die avond. ik haalde mijn schouders op. 'Ik... misschien is het beter om alles te vergeten.' mompelde ik. ik keek naar hem op, hij was opgestaan en leunde op de rand van het gebouw. Dat was dus duidelijk niet het juiste antwoord geweest. 'Tom ga daar weg.' hij reageerde niet meteen, dus liep ik -half bang voor de hoogte- terug naar hem. TOen ik hem bijna een klop tegen zijn schouder wou geven, trok hij me in zijn armen. Zijn omhelzing was strak, en hard, en ik kon niet veel anders dan mijn armen rond hem heen te slaan. Ik liet mijn hoofd rusten tegen mijn schouder; op dat moment voelde ik me weer 6 jaar jonger. Grote TOm die me in zijn armen hield. Waar was de tijd..?
Het bleef een hele tijd stil, en toen hij weer sprak, klonk hij zo kwetsbaar. 'Ik wil het niet vergeten.' zei hij terwijl zijn hoofd op het mijne legde. Zijn traan viel op mijn wang, en hij liet me niet los. 'Sjjjt,' mompelde ik zachtjes. 'Het komt wel goed.' murmelde ik zo goed ik kon. eigenlijk wist ik niet echt wat te doen. 'Waarom wil je het dan vergeten?' vroeg hij met zijn lippen tegen mijn haar. Het klonk nogal onduidelijk, maar toch duidelijk genoeg zodat hij een antwoord verwachtte. Ik zuchtte diep. 'OMdat... je hebt al iemand, TOm. En hoe graag je het ook zou willen, je kan maar 1 koek eten, ook al heb je er twee.'mompelde ik zachtjes. Misschien dom om het daarmee te vergelijken, maar dat zou het makkelijkste zijn voor hem om te snappen op dit moment.
Ik vertrouwde hem niet helemaal, daarom reed ik met mijn auto achter hem aan tot hij thuis was, en ik zeker was dat Bill hem binnengenomen had. Daarna reed ik naar huis, in de hoop dat hij niet gemerkt had dat ik hem gevolgd was. Waarschijnlijk wel maar toch...