Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.14

‘Gefeliciteerd Eve, we wisten niet dat je jarig was!’
Honderden keren had ik deze zin al voorbij horen komen, terwijl mijn irritatie steeds vermeerderd werd.
‘Dat was ook de bedoeling,’ zei ik, wanneer ik weer een vreemde blik toegeworpen kreeg.
Niemand kon begrijpen dat ik niet van mijn verjaardag hield. Voor iedereen was zijn verjaardag heilig. Cadeaus, taart, alle liefde die je maar kon krijgen.. Yeah, right. Blijf gerust in je sprookje leven. Je wordt een jaar ouder en dát is alles; de cadeautjes zijn maar een verbloeming, om je maar geen zorgen te hoeven maken over de naderende dood, het is een excuus om je lam te zuipen aan de honderden boterbiertjes, want er moest toch een excuus zijn om te feesten, niet? Dit alles maakte het dat ik verjaardagen ongelooflijk nep vond, alles werd uitgebuit en dat was hoe de wereld in elkaar zat. Wat deze verjaardag nog ietsjes erger maakte?
‘Hey Eve. Geniet je van je feestje? Wat zijn we toch geweldig, ik verdien een schouderklopje!’
De ginger naast me begon druk op zijn eigen schouder te slaan en keek met een trotse blik om zich heen. Bingo! Dát, dames en heren, was dé rede van irritatie.
‘Ja, heel erg leuk dit! Mag ik nu gaan?’ vroeg ik hoopvol.
‘Natuurlijk niet!’ grijnsde hij als antwoord.
‘Wat voor soort marteling moet ik nog doorstaan dan?’ zuchtte ik.
‘Spijkerpoepen, koekhappen, ezels prikken..’
Ik keek hem even verward aan. ‘Oh sorry, muggle spelletjes,’ antwoordde hij op mijn verwarde blik.
‘Oh, god.. Ik heb meer boterbiertjes nodig,’ zuchtte ik.

‘Kom op Eve! Je kunt het! Prik de staart op de ezel!’
Grinnikend liep ik met een blinddoek voor mijn ogen door de kamer. Iedereen moedigde me aan, terwijl ik met een soort naald, met daaraan een ezelstaart, de kont van de ezel probeerde te zoeken. Het was allemaal heel volwassen, en ik wist ook niet hoe we aan dit spel waren gekomen; aangezien het een muggle spelletje was, maar ik had plezier.
‘Eve, wat ben jij hier slecht in, zeg..’
De stem herkende ik uit duizenden; Fred. Ineens kwam ik op een idee. Zo onopvallend mogelijk veranderde ik van koers en liep ik achter iedereen langs. Bij de kont van een bepaalde roodharige hield ik halt en prikte de naald in zijn kont. Een hoog gilletje was te horen en grijnzend deed ik mijn blinddoek af.
‘Eve! Wat doe je nou?’ gilde hij, al was er een spoor van humor in zijn ogen te vinden.
‘Ik prik de staart in de ezel zijn kont,’ zei ik, alsof hij iets heel doms had gevraagd.
Een gelach steeg op in de groep en zelfs Fred kon er heel hard om lachen.
‘Weet je zeker dat je nog cadeaus wilde?’ vroeg hij grijnzend.
‘Ligt eraan, ga ik er blij mee zijn?’ vroeg ik wantrouwend.
‘Er is maar één manier om daar achter te komen,’ grijnsde hij.
Hij begeleidde me naar een tafel, die vol stond met cadeaus. Ik keek even dankbaar om me heen, al was ik niet een type voor cadeaus -ik moest toch doen alsof ik er blij mee was, en pakte de eerste die ik zag. Er hing een kaartje aan met de tekst “Van de leukste personen in je leven”. Ik keek even sarcastisch om me heen, waarna Fred en George grijnzend hun duimen opstaken. Aarzelend maakte ik mijn cadeau open en zag dat het een lege doos was, althans; dat dacht ik.. Ineens sprong er iets uit, met een verschrikkelijke stank. Met een snel vaart sprong het voorwerp mijn kant op en ontplofte het, recht voor mijn gezicht. Ik draaide me kwaad om, en zag dat iedereen begon te lachen. Wanneer ik in de spiegel keek, zag ik het al. Ik had zojuist een paarse drab in mijn gezicht gekregen.
‘Verrassing!’ riep Fred grinnikend.
‘En ik zou hier blij mee moeten zijn, omdat?’ zei ik fronsend.
‘Ik heb nooit gezegd dat je dat zou zijn, ’ grinnikte hij.
‘Bedankt voor de steun,’ mompelde ik.
‘Altijd tot uw dienst, my lady,’ zei hij, terwijl hij een vage buiging maakte.
Ik zuchtte even, maar begon toch met het uitpakken van de volgende cadeaus, hopend dat deze wat minder gevaarlijk zouden zijn.

Met een zucht opende ik de deur van de slaapzaal, uitgeput van de zware dag. De rest van het feestje was niet vrij bijzonder geweest. Ik had nog een aantal mooie cadeaus gekregen, zoals een nieuwe bezemsteel van Angelina, Katie en Alicia. Ook kreeg ik nog een prachtige jurk van Hermione -waarvan ik wist dat ze een goede smaak had, maar zo’n cadeau niet verwacht was-, van Ron een hele lading snoep, van Harry een nieuwe zwerkbaloutfit –met een briefje dat het me goed zou staan, zelfs bij een smerige wedstrijd, note to myself; afstand nemen van Harry, dat geflirt ging te ver- en van de rest nog wat kleine dingetjes, zoals boeken, etc. Al met al was dit een goede verjaardag geweest, al was het zonder mijn vader. Ik plofte op mijn bed neer, tot ik iets in mijn rug voelde duwen. Ik stond op om daarna een klein doosje te vinden, met een briefje erbij. In krullerig handschrift stond er geschreven;

Eve,
Je had toch niet verwacht dat ik je uiteindelijk geen cadeau zou geven? Het spijt me voor al het flauwe gedoe, ik hoop dat dit een hoop goedmaakt.

De roodharige “duivel”.

Verward maakte ik het cadeautje open, om daar een prachtig kettinkje aan te treffen. Het was een zilveren ketting, met een gouden snaai er aan. Verwonderd deed ik hem om, terwijl ik geen woord uit kon brengen –al was dat ook niet nodig, gezien het feit dat ik alleen was. Dit was één van de mooiste cadeaus die ik ooit had gekregen. Note to myself; -ik moest misschien een boekje aanschaffen om al mijn noties in te bewaren- Fred was misschien nog niet eens zo slecht.