Three.

Mij maakt het niet uit dat de leraar mij nooit opmerkt. Des te minder hoef ik op te letten, zoals nu. Mijn schrift ligt open voor me en er begint al iets uit de lijnen op te doemen. Wat precies, weet ik niet, maar het wordt iets. Voor mij en naast mij zit niemand. Eleanor zit naast Greg, o god, nee, dit is niet uit te staan. Ze houden elkaars hand vast, hebben de tafels dichter naar elkaar toegeschoven. En ik? Ik zit gewoon alleen. Niet dat het mij scheelt, maar toch. Mijn gedachten dwalen sowieso weg, weg van deze stomme wereld. Mijn potlood krast weer een paar lijnen en nu zie ik pas wat er aan het ontstaan is. Het is een groot, gebroken, verpletterd hart. Zoals die van mij, maar deze is er nog niet helemaal uitgerukt. Zucht. Hoe lang ga ik het eigenlijk nog volhouden? Ik weet het echt niet. Mijn moeder gaat er heus wel achter komen dat mijn potje van táchtig pillen binnen vier dagen op is, want ik ga er naar vragen. 'Kai Evans, luister je wel naar me?' Zucht, dat kan er ook nog bij. Een leraar die me wél opmerkt, ik had het moeten weten. Ik kijk op van mijn schrift en zie recht het gerimpelde hoofd van mevrouw Igor. Die vrouw vind me toch zo geweldig, een rustige jongen. Maar nee, zij heeft liever de binkjes die mensen tegenspreken, gek mens. 'Evans, lukt het? Met je o zo mini armpjes?' Roept Greg door de klas. Een vage grijns knijpt het mondje van mevrouw Igor samen. Ik schraap mijn keel. 'Wat is er, mevrouw?' vraag ik zoetjes. Niet dat ik dat kan, want dan klink ik nog meer achterlijk dan ik al ben. 'Goed, je luistert.' Ze loopt weer naar voren en pakt haar aanwijs liniaal. Nou, dat had wel héél erg veel zin. 'Freak.' Hoor ik er een paar fluisteren, maar ik besteed er niet veel aan. Ik ben het onderhand wel gewend. Aan het eind van de les ben ik mezelf dankbaar dat ik groot ben gebleven en me niet de grond in heb laten drukken. Ik zou een medaille moeten krijgen. Dat vind ik, maar anderen natuurlijk niet, ik verdien niks, zelfs mijn leven niet.

Oef, ja ik heb moeite met het schrijven vanuit een half depressief jongens pov. Maar, wat vinden jullie/jij ervan?