Hoofdstuk 5

Een interesant etentje
Jacob’s POV
‘Sirieus Paul, als je nu alles al opvreet, hebben we zo niks meer!’ roep ik naar hem als hij weer probeert de keuken in te snieken om ons avondeten aan te vallen voordat Emily terug is met de rest van de boodschappen. Paul kijkt me kwaad aan en gaat weer zitten. Dan komt Luna uit haar kamer en begint dingen te roepen als: ‘Voeten van tafel!’, ‘Zet die tv wat zachter!’ en ‘Doe asjeblieft een shirt aan, wat zijn jullie, beesten?!’ We kijken elkaar allemaal aan, en beginnen te lachen. ‘Ze hebben het bij die bloedzuigers thuis waarschijnlijk wel vaker over hoe ranzig en onbeschoft wij weerwolven zijn, dus waarom zouden we ons best doen het tegendeel te bewijzen, zusjelief?’ Ze kijkt me kwaad aan en stampt de keuken in.

‘Waarom kwam er ook alweer een bloedzuiger langs? Ik denk dat Jake al genoeg stinkt’ roept Emby. Iedereen begint te lachen. Ik pak een kussen en gooi het richting zijn hoofd. ‘Erg grappig’ zegt Emily als ze binnen komt met boodschappen, geholpen door Luna. ‘Gedraag je een beetje jongens, ze is wel een gast’ ‘Een gast? Het is een vampier! Een bloedzuiger! En waarom blijft ze eigenlijk eten? Ze EET helemaal NIET!’ roept Embry haar na. Luna komt de keuken uit, met een boos gezicht. ‘Toevallig eet ze WEL! Als je voor de verandering een keer geluisterd had, wist je dat ze maar half vampier is!’ roept ze en ze loopt weer boos weg. ‘Alsof dat wat uit maakt’ hoor ik Embry nog mompelen.

Zo denken we er allemaal over. Dat Luna het leuk vind dat haar eigen huis naar bloedzuiger stinkt, moet ze zelf weten. Maar hier woon ik! En wat als het mis gaat? Die vampier hoeft maar 1 misstap te maken, en we scheuren haar in stukjes! 8 tegen 1. Dag dag bloedzuigertje! Maar dan ontketenen we wel een oorlog met de andere bloedzuigers, die het niet zo leuk zullen vinden als we hun kleine meisje verscheuren! Nee, ons rustig houden is het beste wat we kunnen doen. Ik ga natuurlijk niet de beste vriendin van mijn zusje verscheuren, dan verscheurt zij mij! En daarbij, is ze half vampier. Wat weten we daar nou van af? Als ze er toch os, kunnen we haar net zo goed even flink ondervragen! Een beetje pesten, daar is toch niks mis mee? En misschien valt ze zelfs wel mee. Als ik Luna zo eens over haar hoor praten, is het een lief meisje.

Ik kijk weer naar de TV, als er een suikerspin roze Fiat de oprit op scheurt. Kan niet missen! Luna sprint naar de deur, maar wij zijn net iets sneller en zetten heel de gang vast. We staan allemaal in de deuropening als vampiermeid uitstapt. Ze gooit het portier dicht, en mijn mond valt open!

Ze is klein, dun, en beweegt met de lenig- en sierlijkheid van een kat. Ze draagt een simpele spijkerbroek, een t-shirtje met een vestje, en gympen, die haar allemaal perfect passen. Ze heeft lange, oranjekleurige krullen, die achter haar aan dansen als ze nerveus onze kant op komt lopen. Ze lacht een beetje trillerig naar ons, en kijkt me dan recht aan. Haar ogen zijn blauw, en glimlachen net zo breed als de rest van haar met sproetjes bedekte gezicht. Ze houd een stapel boeken vast die haar veel te zwaar lijkt, maar die ze makkelijk op haar vingertopje zou kunnen laten balanceren.

Op dat moment wurmt Luna zich tussen ons door en gaat bij het nieuwe gezicht staan. ‘Jongens, dit is Lily, Lily, dit is de rest van mijn familie’. Een voor een worden we voorgesteld. Ze schud iedereen de hand, behalve Emily, die haar omhelst, en Leah, die haar niet eens aan wil kijken. Dan staat ze ineens voor mij. ‘…en dit is mijn broer Jacob.’ Eindigt Luna. Ik steek mijn hand uit, en zij schud hem. Haar hand is koud, maar niet onprettig koud. Wel is hij klein, mijn hand is 2 keer zo groot en die van haar verdwijnt helemaal in de mijne. ‘Leuk je te ontmoeten Jacob, ik heb veel over je gehoord’ zegt ze met de allerliefste stem die ook ooit heb gehoord. ‘Uuh ja, jij ook’ zeg ik onhandig, maar ze word al door Luna naar binnen gesleept.

Binnen word er druk gepraat. Lily word met vragen belaagt, en doet haar best ze allemaal zo goed mogelijk te beantwoorden. Alle gemene vragen slaat ze over, alsof ze ze niet gehoord heeft. Ik kan alleen maar naar haar kijken. Ik zie dat Luna, die naast haar zit, dit doorheeft, en ze geeft me een waarschuwende blik. Ojee, als iedereen weg is, krijg ik het te horen! Maar het kan me nog niet schelen. Na het eten zitten we allemaal in de tuin, rond een vuurtje. We weten nu zo’n beetje alles over Lily, dus de vragen zijn gestopt. Nu begint zij vragen te stellen. ‘Dus, wat doen jullie hier zoal?’ vraagt ze. Iedereen begint door elkaar antwoord te geven, maar ze kijkt naar mij. ‘Ik sleutel vaak aan mijn auto en motoren.’ Zeg ik. Ik weet dat haar vampieroren mijn stem goed kunnen scheiden van de andere. Ze kijkt me geïnteresseerd aan. ‘Wil je ze zien?’ vraag ik zonder door te hebben wat ik precies zeg. Ze knikt.

We staan op, ik maak een dames-gaan-voor-gebaar en we lopen naar de garage. Terwijl ze naast me loopt bekijk ik haar naar eens goed. Ze is echt klein! Het topje van haar krullen haalt net het midden van mijn bovenarm. Ik hoor dat het gesprek rond het vuur stil is gevallen, en ik weet dat iedereen ons nakijkt, maar ik schenk er geen aandacht aan. We zijn nu ver genoeg, zodat ze ons niet meer kunnen horen. Dat weet zij ook, en ze vraagt vol interesse ‘Dus, hoelang doe je dat al, sleutelen?’