De wolven

Voor het eerst in mijn leven sta ik nu echt oog in oog met hen. Ze staan mischien net 4 meter bij mij vandaan en als ik een stap zet zien ze me meteen. Als ik nog wat dichter bij hun in de buurt kom zie ik pas echt hoe groot ze zijn. Snel pak ik mijn schetsblok uit mijn tas en naar wat aarzelen ga ik langzaam op de grond zitten. Ik heb deze dieren altijd al geweldig gevonden en ik laat de kans niet voorbij gaan om ze te tekenen van maar een paar meter afstand. Ze zijn allemaal speciaal op hun eigen manier en ik besuit om snel hun koppen te schetsen. Zo zit ik daar een tijdje terwijl ik steeds op de afstand tussen ons let, je weet maar nooit. Terwijl ik mijn laatste schets afmaak kijk ik ze weer aan en het valt me op dat ik uit hun houding kan opmaken wat ze mischien nu denken. Ik lach als ik een van de wolven zie die zijn kop schuin houd en me nieuwsgierig aankijkt. Hij is dan ook iets kleiner dan de rest van de roedel en waarschijnlijk de jongste en staat helemaal achter de anderen. De grootste is natuurlijk de leider en staat dan ook helemaal voorop, ik zie aan zijn ogen dat hij rustig is maar tegelijkerijd ook behoedzaam. De wolf die naast hem staat valt ook erg op omdat hij erg verdedigend staat en het lijkt me een vechter en eentje die snel driftig word. Voor de rest staan de andere wolven achter hun leider klaar voor elk bevel. Nu besef ik pas hoe uniek het is dat ik zo dichtbij ongeveer 8 wolven sta en dat ik waarschijnlijk een van de weinigen ben. Zuchtend dat ik eigenlijk weer naar huis moet pak ik mijn tas van de grond en kijk ze nog even aan. Net als ik besluit dat het maar het beste is om langzaam naar achter te lopen en weg te gaan zie ik dat de jongste wolf achter de roedel vandaan komt en aarzelend een paar passen naar mij toe zet. Ik hou mijn adem in als ik zie hoe de wolf nadert. Natuurlijk weet ik wel dat ik hier zo snel mogelijk weg moet gaan maar ik sta als aan de grond genageld. De vechter gromt dan ook naar hem en de leider stapt ook naar voren om hem daarna alleen met een blik aan te kijken die al genoeg zegt. De wolf kijkt me aan en tot mijn schrik luisterd hij totaal niet naar zijn leider en loopt rustig naar me toe. Het valt me op dat de andere wolven gewoon rustig blijven staan behalve dat de driftige nu nog steeds waarschuwend staat te grommen. Nu staat de wolf nog maar een paar centimeter van me vandaan en ik denk paniekerig aan wat ik moet doen. Net als ik een stap achteruit wil zetten staat hij voor me en kijkt me verwachtingsvol aan. 'Zo jij durft', mompel ik glimlachend en zonder erbij na te denken steek ik mijn hand uit. De wolf kijkt er nieuwsgierig naar en snuffeld er even aan. Dan tot mijn verbazing duwt hij tegen mijn hand aan en aai ik hem langzaam over zijn kop. Hij ontspant meteen en gaat langzaam zitten genietend van de aandacht. Als ik weer na de roedel kijk zie ik dat ze nu ook dichterbij komen en ik word wat nerveuzer maar dan zie ik dat ze me niet van plan zijn me aan te vallen maar gewoon nieuwsgierig zijn en rustig naar me toe lopen. Meteen duwt de wolf weer met zijn snuit tegen mijn buik aan omdat ik hem even geen aandacht geef en lachend ga ik hem weer aaien. Ik merk dat de andere wolven nu om me heen staan en voel me wat ongemakkelijk. Hoe kan ik zonder dat ze het merken eigenlijk wegkomen, ik kan niet eeuwig hier blijven staan. Langzaam zet ik een stap naar achteren maar daar staat ook een wolf en ik bots tegen hem op. De wolf schrikt en gromt een beetje maar word dan meteen weer rustig als hij mijn gezicht ziet. Voor me staat nu de leider die de wolf die ik aaide aan de kant heeft geduwt. Hij torend nu echt boven me uit maar dan drukt hij met zijn snuit tegen mijn hand aan en nu weet ik zeker dat ze me nu niks zullen doen. Glimlachend aai ik ze allemaal maar wel behoedzaam, zelfs de driftige laat zich aaien. 'Jullie zijn wel heel groot voor wolven..', glimlach ik. Ik pak mijn tas op en net alsof ze het weten gaan twee wolven aan de kant zodat ik uit de kring kan stappen. Ik kijk nog even terwijl ik naar het bospad terug loop maar zie dan de de jongste wolf achter me aan loopt. Ik grinnik en stop even waardoor de wolf al snel weer voor me staat. 'Ik moet nu eigenlijk weg maar ik bezoek jou en je roedel vast wel een keer weer', zeg ik terwijl ik hem nog een korte aai geeft. De wolf likt mij opeens over mijn wang waardoor ik achteruit strompel omdat ik het totaal niet verwacht had. 'Kijk nu wat je gedaan hebt ik zit helemaal onder het slijm', zeg ik nep boos en veeg langs mijn wang. Lachend kijk ik de wolf aan als hij meteen sip kijkt maar dan pas doorheeft dat ik het niet meen. Ik kijk naar de roedel en het lijkt net alsof zij ook lachen (als wolven kunnen lachen). Ik kijk nog een keer naar de roedel waar nu de jongste wolf weer naartoe loopt en kan niks anders doen dan stomzinnig zwaaien. Als ik eenmaal weer op het bospad loop naar mijn huis ben ik helemaal vrolijk en ik hoop dat ik ze nog een keer zal zien. Eenmaal binnen zit mijn vader televisie te kijken. 'Waar kom je vandaan', mompelt hij lachend als hij mij ziet met mijn jas die helemaal onder de bladeren zit. 'Niks bijzonders, ik ben gewoon even wezen wandelen', lach ik en ik loop de trap op naar mijn kamer.


S'avonds na een lang gesprek aan de telefoon met Caroline over Tyler Lockwood en andere jongens denk ik in bed na over de wolven. Ik kan niet wachten om na een lange vakantie mijn vriendin Esther weer te zien. Kijkend naar de schetsen die nu boven mijn bed aan een prikbord hangen val ik langzaam in slaap. Een paar minuten later als ik al lang slaap is er in de verte nog gehuil te horen.
Wolvengehuil...