One.

Daar staan ze dan, tegen de roestige rode kluisjes. Ze zoenen elkaar alsof ze niets anders gedaan hebben. Ik sta daar maar, een meter of zeven er vandaan, in een overvolle gang. Zij, Eleanor, is het knapste, aardigste meisje dat ik ken. Maar hij, hij is een klootzak, een verrader, hij heeft alles voor me verpest. Die wrok koester ik al een paar seconden, uren en dagen. Zijn getinte, gespierde armen om haar ranke middel. Kom ik aan met mijn witte flut armpjes. Nee, ik kan het niet zijn, de ware voor haar. Ze merkt me op, terwijl ik staar. Die vragende blik geeft ze me wel vaker. Wat is er aan de hand? Dat wil ze vragen. Ze krijgt nooit antwoord van me. Ik ben bang dat ik er alles uitgooi, alles wat ik al tijden binnenhoudt. Zij weet niet dat ik haar leuk vind, meer dan leuk. De gevoelens die ik voor haar heb gaan dieper. Nu merkt hij mij ook op en kijkt me woedend aan, waarschijnlijk omdat ik zijn zoenmomentje heb verpest. Sorry dan, ik zit er niet mee dat je haar een paar seconden niet kan kussen. Dan draait hij terug en zij geeft gewillig toe. Ik kan dit niet langer aanzien, hoe zij, de lieve Eleanor, toegeeft aan die vieze verrader. Langzaam draai ik mijn hoofd weg en trekt mijn ledematen mee. Mijn lichaam wil niet, maar ik moet wel. Mijn leven, compleet voorbij, de reden om te leven, ook. Maar ik ga het niet zo makkelijk toegeven. Karma kan me de pot op, net als de liefde. Allebei stellen ze me constant teleur. Met hangende schouders zeul ik mezelf door de gangen met mijn veel te zware rugzak. Enkelen stoten mijn schouders aan, maar het kan me niet schelen, wat heeft het nou voor nut om te roepen? Te zeggen dat ze me met rust moeten laten? Iedereen ziet me als een freak, een engerd. Dat zal altijd zo blijven. Altijd.

Hooi! Ja, ik heb inspiratie! :] Ik vind reacties altijd leuk!